Hiroo Onoda

Ο Hiroo Onoda, ήταν ένας υπολοχαγός του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Στρατού, ετών 22, που διατάχθηκε να κρατήσει το Lubang, ένα απομακρυσμένο νησί των Φιλιππίνων.
            Όταν ο πόλεμος τελείωσε τον Αύγουστο του 1945, οι διαταγές παράδοσης δεν έφτασαν ποτέ στο απομακρυσμένο νησί. Η ομάδα του Onoda, παρέμεινε στη ζούγκλα και έκανε ανταρτοπόλεμο για πολλά χρόνια.  Αμερικανοί και Φιλιππινέζοι έριχναν φυλλάδια εξηγώντας ότι ο πόλεμος τελείωσε αλλά η ομάδα των Ιαπώνων, πίστευε ότι ήταν κόλπο για να παραδοθούν. Αγνόησαν ακόμη και γράμματα από τις οικογένειές τους.
            Ο Onoda τελικά παρέμεινε μόνος αφού ένας στρατιώτης του παραδόθηκε το 1949 και δύο άλλοι σκοτώθηκαν σε αψιμαχίες με ντόπιους στρατιώτες, το 1954 και το 1972.
            Στην αρχή του 1974, ένας Ιάπωνας φοιτητής, που έκανε camping κατάφερε να πείσει τον Onoda ότι ο πόλεμος τελείωσε. Αλλά και πάλι δεν δεχόταν να παραδοθεί αν δεν τον διέταζε ο Διοικητής του. Οι αρχές βρήκαν τον απόστρατο ταγματάρχη Tanigushi, ο οποίος και διέταξε τον Onoda να παραδώσει τα όπλα. Ο υπολοχαγός, παρέδωσε ένα άριστα διατηρημένο τυφέκιο Arisaka 99, χειροβομβίδες και το σπαθί του.
            Επέστρεψε στην Ιαπωνία, όπου τον υποδέχθηκαν σαν ήρωα. Του ζήτησαν μάλιστα να κατέβει στην πολιτική σκηνή. Εκείνος απάντησε ότι δεν έκανε τίποτε σπουδαίο, παρά μόνο το καθήκον του όπως τόσοι άλλοι στρατιώτες.
            Όταν έμαθε για τις ατομικές βόμβες στο Ναγκασάκι και στη Χιροσίμα, πληγώθηκε βαθιά και εγκατέλειψε την Ιαπωνία για μία φάρμα στη Βραζιλία.             Επέστρεψε πολλά χρόνια μετά και έκανε διάφορες φιλανθρωπίες. Επίσης χρηματοδότησε την κατασκευή σχολείου στο Lubang, όπου είχε περάσει τόσα χρόνια. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών.
            Η ιστορία του Ιάπωνα αξιωματικού, είναι βεβαίως μια ακραία ιστορία. Αλλά από τέτοιες συμπεριφορές, άκαμπτες από τις περιρρέουσες συνθήκες, είναι που διδασκόμαστε τα σημαντικά στη ζωή.
            Από ανθρώπους που δεν υποκύπτουν, που δεν αποδέχονται τις κακουχίες σαν  δικαιολογία για παράδοση. Από εκείνους που μένουν πιστοί στον αγώνα, είτε είναι με καλογυαλισμένες μπότες, είτε ρακένδυτοι σε μια υγρή ζούγκλα.
            Από εκείνους που τους τάζουν πλούτη κι ευημερία για να προδώσουν τους συντρόφους και την Ιδέα, αλλά αρνούνται αγέρωχοι κι άκαμπτοι. Που τα σίδερα της άδικης φυλακής, τους χωρίζουν από τις οικογένειες αλλά όχι από το καθήκον.  Που σκεπάζουν τις φωνές των άδικων κατηγοριών με τη μουσική της καθάριας και αγνής ψυχής.
           Και που στην ώρα της δικαίωσης, απλά και διακριτικά λένε : έκανα μόνο το καθήκον μου.
            Τέτοιους, δεν έχει κανείς σήμερα να επιδείξει, εκτός από τη Χρυσή Αυγή. Τους άνδρες και τις γυναίκες, που φυλακίστηκαν και διώχθηκαν και που είναι ακόμη φυλακισμένοι. Φάροι που δείχνουν το μονοπάτι του καθήκοντος σε όλους μας. Αυτό, όσο κι αν σας το εξηγώ, δεν θα καταφέρετε να το καταλάβετε ποτέ, εσείς στο απέναντι πεζοδρόμιο.
            Να θυμάστε μόνο ότι, τέτοιοι άνδρες, όπως και στη περίπτωση του Ιάπωνα, τελικά καθορίζουν τους όρους. Κινητοποιούν κυβερνήσεις και φέρνουν το λαό στο δρόμο να τους επευφημεί ως ήρωες.

            Τέτοιοι άνθρωποι είναι οι πραγματικοί νικητές.

http://myrmithonas.blogspot.gr/2015/10/hiroo-onoda.html?m=1