Εθνικό Συμφέρον

Μια από τις σημαντικότερες ενθυμήσεις μου από απόψεως διδαγμάτων, αυτού που ονομάζουμε Πολιτική, είναι η εικόνα του αείμνηστου παππού μου να συντρώγει στην βαριά ξύλινη τραπεζαρία του σπιτιού του με τον μακαρίτη Γεώργιο Μαύρο. Το γεύμα, τακτικό, δίκην προγραμματισμένου ιατρικού ραντεβού, ήταν το πρόσχημα για μακρές συζητήσεις.

Αυτό που θα θυμάμαι πάντοτε είναι ότι δυο άνθρωποι μεγάλης ηλικίας και διαφορετικών πολιτικών θεωρήσεων, γνωρίζοντας τις διαφορές τους συζητούσαν επί ώρες, ενίοτε διαφωνώντας για αυτό που στο αξιακό μου σύστημα έχει εγγραφεί ως απόλυτη προτεραιότητα: Λέγεται Πατρίδα και βρίσκεται με όλα της τα εγκλειόμενα στην ίδια θέση. Ο,τι και αν μας χωρίζει, η Πατρίδα μας ενώνει.

Ενθυμούμενη την έγνοια των δύο εκείνων ανδρών για ζητήματα εθνικά όπως το Κυπριακό, μου προξενεί έκπληξη, παρά την συνείδηση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος, το ότι εκατοντάδες Έλληνες Βουλευτές και δεκάδες υπουργοί και λοιποί κρατικοί αξιωματούχοι, έχουν χάσει παντελώς από τα μάτια τους τον πολικό αστέρα που λέγεται «εθνικό συμφέρον». Διότι, πάνω απ’ όλα είναι το εθνικό συμφέρον. Αυτό που δύο ιδεολογικά αντίθετοι είχαν την εντιμότητα και το θάρρος να υπερασπίζονται και να αναζητούν τρόπο να το υπηρετήσουν, από διαφορετική πλευρά ο καθένας. Αυτό που αδυνατεί, δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει μικρόνοα και κοντόφθαλμα να αντιληφθεί ο τωρινός πολιτικός κόσμος είναι ότι το συμφέρον του Έθνους προέχει των συμμαχιών (Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑτο, κ.λ.π.) οι οποίες συνάπτονται για έναν λόγο: προκειμένου να εξυπηρετηθεί η Πατρίδα.

Η παραδοχή εκ μέρους του λεγομένου συστήματος, η οποία έχει εμφυτευθεί και στον λαό, ότι οι πολιτικοί είναι εξ ορισμού όργανα ξένων πρεσβειών, μπορεί να συγκριθεί μόνον με την επίσης διαδεδομένη παραδοχή ότι μυστικές υπηρεσίες «κρατούν δεμένους» με διάφορα «κουσούρια» τους, Έλληνες πολιτικούς.

Διότι ως φαίνεται, σε τούτη την περιώνυμη Δημοκρατία των κ.κ. Παπούλια, Βενιζέλου, Σαμαρά, τους Εθνικά σκεπτόμενους τους κλείνουν φυλακή, ως επικίνδυνους για το status quo. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι ένεκα της «κρίσης» που αντιμετωπίζεται επικοινωνιακά ωσάν να πρόκειται για πληγή του Φαραώ πάνω στην οποία δεν έχουν κανένα τάχα λόγο, πολύ περισσότερο ευθύνη, οι έλληνες πολιτικοί, τα εθνικά μας θέματα έχουν εξοβελισθεί από την δημόσια συζήτηση. Κυπριακό, Αιγαίο, Βόρειος Ήπειρος, Σκοπιανό, άπαντα τα εθνικά μας θέματα έχουν εγκαταλειφθεί σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Ακόμα χειρότερα, αποτελούν τα εύκολα διαπραγματευτικά αγκάθια τα οποία οι έλληνες πολιτικοί είναι πρόθυμοι να ξεφορτωθούν προκειμένου να διατηρήσουν την όζουσα εξουσία τους.

 

Στους Εθνικιστές, αυτούς που καταγγέλλουν την προδοσία των μνημονίων, αυτούς που προτείνουν στον Ελληνικό Λαό ένα κώδικα Τιμής και Αξιών με γνώμονα το Έθνος και την Πατρίδα, επιφυλάσσουν συκοφαντίες, κυνήγι μαγισσών,  φυλακίσεις, χρησιμοποιώντας  θρασύτατα ως προκάλυμμα την έννοια της Δημοκρατίας την οποίαν συστηματικά και ενσυνείδητα καταπατούν. Αυτό είναι το άγος με το οποίο ολοκληρώνει την θλιβερή πορεία της η μεταπολιτευτική κομματοκρατία.

Τι δει γενέσθαι, λοιπόν;

Ας διατηρήσουμε, κατ’ αρχήν, μια βασική παραδοχή της Δημοκρατίας: Στα αδιέξοδα τον λόγο έχει ο Ελληνικός Λαός.

Ως προς τα εθνικά μας συμφέροντα, είναι αντιληπτό και από αυτούς που έχουν συμφέρον να μην το παραδέχονται, ότι προς το συμφέρον της Ελλάδος είναι η προσέγγιση με την Ρωσία.

Εθνικό συμφέρον είναι η παρουσία του Ρωσικού στόλου στο Αιγαίο, με ορμητήριο την Κριμαία και δυνατότητα διεξόδου στο Αιγαίο.

Όλα τα άλλα είναι προπαγάνδα, είναι υποχώρηση και πράξη εθνικής υποτέλειας στις ορέξεις των κάλπικων συμμάχων μας, των κεφαλαιοκρατών ανθελλήνων Αμερικής και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ

Από τη στήλη "Εγέρθητι",

Εθνική εφημερίδα "Εμπρός" αρ.φύλλου 37, 

8-3-2014