Εκατοντάδες Χρυσαυγίτες τίμησαν την μνήμη του Ίωνα Δραγούμη, του πνευματικού πατέρα του σύγχρονου Ελληνικού Εθνικισμού - Φωτορεπορτάζ, Βίντεο

Με πλήρη επιτυχία ολοκληρώθηκε η εκδήλωση Τιμής και Μνήμης που διοργάνωσε η Επιτροπή Εθνικής Μνήμης για να τιμήσει τον Κίονα του Ελληνικού Εθνικισμού, Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 31 Ιουλίου του 1920.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Συναγωνιστής, Δημήτρης Τσαρακλιμάνης, ο οποίος αναφέρθηκε στους μαχητικούς αγώνες και στα ιδεολογικά κείμενα του μεγάλου Εθνικιστή Ίωνα Δραγούμη.

Στη συνέχεια ο Συναγωνιστής, Χρήστος Παππάς, αναφέρθηκε εκτενώς στη ζωή και το έργο του Ίωνος Δραγούμη, ενός ανδρός που δεν υπήρξε μονάχα ο θεωρητικός θεμελιωτής του Ελληνικού Εθνικισμού, αλλά και ο βασικός οργανωτής των ελληνικών κοινοτήτων κατά τον Μακεδονικό Αγώνα.

Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα,
(Πώς έπεσες, γραφή να μην το λέει)
λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα.
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει,
βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.

Κωστής Παλαμάς

Στη συνέχεια τηρήθηκε η πρέπουσα ενός λεπτού σιγή και ακολούθως ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας κατέθεσε στεφάνι στο μνημείο του Ίωνος Δραγούμη, εκ μέρους του Γενικού Γραμματέα της Χρυσής Αυγής.

Η εκδήλωση έκλεισε με τον Εθνικό Ύμνο και τον Ύμνο του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών.

Η ομιλία του Συναγωνιστή Χρήστου Παππά για την ζωή και το έργο του Ίωνα Δραγούμη

Έναρξη εκδήλωσης - Εισαγωγή από τον Δημήτρη Τσαρακλιμάνη 

Περισσότερες φωτογραφίες:

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/h-chrush-augh-timhse-ton-pneumatiko-patera-tou-ellhnikou-ethnikismou-iwna-d#ixzz4G4hijRHe

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Ακριβώς στο σημείο αυτό, όπου η αναθηματική ετούτη πλάκα, στις 31 Ιουλίου του 1920, στο κέντρο των Αθηνών, δολοφονήθηκε ένας ξεχωριστός Έλληνας, ίσως ο πιο σημαντικός οραματιστής και μαχητής της Ελληνικής Ιδέας στον αιώνα που πέρασε. Δολοφονήθηκε ο Ίων Δραγούμης.  «Έπεσε» από σφαίρες «Ελλήνων» και η Ιστορία του Έθνους μας του κράτησε μια θέση στις πρώτες σελίδες της.

Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας από την Καστοριά, με πατέρα τον πρώην Πρωθυπουργό Στέφανο Δραγούμη, ο νεαρός Ίων μεγάλωσε με τον πόθο της εκπλήρωσης των Εθνικών οραμάτων των σκλαβωμένων πατρίδων.

Στον «ατυχή» πόλεμο εναντίον των τούρκων το 1897 θα πάρει μέρος ως εθελοντής, ενώ την ίδια περίοδο τελειώνει τις σπουδές του σε Αθήνα και Παρίσι στα νομικά.

Το Νοέμβριο του 1902 αφού θα επιτύχει στις εισαγωγικές εξετάσεις του για το διπλωματικό σώμα, τοποθετήθηκε υποπρόξενος στο ελληνικό Γενικό Προξενείο στο Μοναστήρι.

Βαθύς στοχαστής και πνεύμα ανήσυχο από την εφηβική του ηλικία θα συγγράψει το πρώτο του διήγημα, το «Σταμάτημα», ένα διήγημα που αποπνέει Ελλάδα και Αρετή.

Το 1904 καθώς ο πόθος για λευτεριά της Μακεδονίας σιγοκαίει, εγκαταλείπει τα άνετα σαλόνια του προξενείου, για τους βάλτους της Μακεδονίας, από χρέος προς την πατρίδα. Είναι ο πρώτος που θα σπεύσει να ανάψει τη σπίθα σε όλη τη σκλαβωμένη βόρεια ελληνική γη.

«Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα σώσει την Ελλάδα», θα γράψει, και το πιστεύει μέχρι το τελευταίο κύτταρο του σώματός του.

Είχε έρθει η ώρα να ανατείλει και πάλι η αυγή της ελληνικής Μακεδονίας.

Οργανώνει ένα τεράστιο δίκτυο κατασκόπων και μεταβαίνει από χωριό σε χωριό να ξεσηκώσει τους κατοίκους. Από τον τελευταίο χωρικό, μέχρι τους δασκάλους και τους παπάδες, το μήνυμα της επανάστασης κατά του βούλγαρου και μογγόλου δυνάστη, εξαπλώνεται. Μαζί με τον γαμπρό του, Παύλο Μελά, ο οποίος θα τον εμπνεύσει να παρατήσει τα πάντα για να οργανώσει το Μακεδονικό Κομιτάτο, τον Ιεράρχη Παπαβαγγέλη και τον Τέλλο Άγρα, συγκροτούν τους επικεφαλείς της προεργασίας του Μακεδονικού Αγώνα.

Το ελλαδικό κράτος όμως του βάζει συνεχώς τρικλοποδιές.

«Αν μπορούσα να καταστρέψω μόνος μου το κράτος το Ελληνικό, θα το έκανα αμέσως. Τι χρησιμεύει ένα κράτος Ελληνικό, που αντί κάθε άλλη εξωτερική πολιτική, διορίζει προξένους στην Ανατολή και πρέσβεις στη Δύση και τους ξεπροβαδίζει με την μονάκριβη ευχή και οδηγία προσέχετε να μην γεννάτε ζητήματα. Αν το κράτος δεν νοιώθει τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει, δεν αξίζει να ζει. »

Αλλά δεν τον πτοεί τίποτε. Η Πίστη στον Σκοπό που υπηρετεί είναι πιο δυνατή και από τη Φωτιά.

Τα λόγια, οι στίχοι και τα κείμενά του γίνονται ηρωϊκές πράξεις που προκαλούν τρόμο στους εχθρούς και φουντώνουν τον πόθο για λευτεριά και αγώνα στους Έλληνες.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όταν σε έναν αναγκαστικό γάμο μιας ελληνοπούλας με έναν βούλγαρο κομιτατζή σε χωριό της Μακεδονίας, θα ξεπροβάλει έφιππος, ζωσμένος με το όπλο του, στην είσοδο της εκκλησίας, και θα την κλέψει στα βουνά, όπου η ψυχή του κλέφτη και του αρματολού παραμένει αγνή και ελληνική, να τη φροντίσουν.

Τον σωματικό Αγώνα, ακολουθεί και ο πνευματικός. Προσπαθεί να αφυπνίσει την ελλαδική πολιτική ηγεσία και την κοινή γνώμη για την πελώρια συνεισφορά στο Έθνος μιας επιτυχούς έκβασης του Μακεδονικού Αγώνα

Στο «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα» έγραφε με το αίμα της  αθάνατης Ελληνικής ψυχής του, την μεγάλη διαχρονική αλήθεια:

«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…»

Ήταν ο πυρήνας του ξεσηκωμού των Ελλήνων και στην Αθήνα, και ο ηθικός αυτουργός της επιτυχούς έκβασης του Μακεδονικού Αγώνα.

Έως το 1907, ο Ίων Δραγούμης κινείται στην Ανατολική Μακεδονία, την Ανατολική Ρωμυλία και τη Θράκη (προξενεία Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολης), Σερρών, Πύργου και Φιλιππούπολης) προσπαθώντας να συσπειρώσει και να ενδυναμώσει τους ελληνικούς πληθυσμούς των περιοχών αυτών.

Αυτόν τον κίονα όμως του Ελληνισμού, οι εν Ελλάδι κυβερνήτες, φοβούμενοι την απήχησή του στη Μακεδονία, και οι βολεμένοι από την καθεστηκυία άρχουσα τάξη, θα τον μεταθέσουν στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης (1907).

Όμως ο Ίων δεν θα λυγίσει. Μέσα σε μια διετία συνεχίζει το εθνικό του έργο. Οργανώνει τις ελληνικές συνοικίες και τις μπολιάζει με την ιδέα της λύτρωσης από τον οθωμανό κατακτητή, και της συμμετοχής στον Αγώνα της απελευθέρωσης της Μακεδονίας. Είναι τέτοια η δράση και η προσφορά του που η τουρκική κυβέρνηση θορυβείται και ζητά από την Ελληνική Κυβέρνηση να τον μεταθέσει αλλού ή να τον συμμορφώσει.

Ο Ίων, αδούλωτος και αγέρωχος, θα απαντήσει : «Δεν δουλεύω για την Κυβέρνηση. Δουλεύω για τον Ελληνισμό»

Όλο του το «είναι» δοσμένο στην Ελλάδα και τη Φυλή μας. Τόσο που σε κάθε γωνιά που διώκεται ο ελληνισμός δηλώνει «παρών».

Το 1911 όταν κυριεύουν τα Δωδεκάνησα οι Ιταλοί, σπεύδει στην Πάτμο και μετά από προεργασία διοργανώνει συνέδριο με σύνθημα «Ένωσις με την Μητέρα Ελλάδα», διαφορετικά πλήρης αυτονομία.

Με την επωνυμία «Πανελλήνιος Οργάνωσις» αποσκοπούσε να συντονίζει εθνικές δραστηριότητες πέραν της Μακεδονίας, στην Κωνσταντινούπολη, την Θράκη και την Ήπειρο.

Με το που ξεσπά ο Α΄ Βαλκανικός Πόλεμο ο Ίων Δραγούμης μπαίνει εθελοντικά στον πόλεμο και συμμετέχει ως απλός Δεκανέας στη μάχη των Γιαννιτσών και στην κατάληψη της Θεσσαλονίκης.

Στις 27 Οκτωβρίου εισέρχεται από τους πρώτους στην Θεσσαλονίκη και κρεμά την ελληνική σημαία έξω από τη Μητρόπολη.

Θα συμμετάσχει ενεργά στην διαμόρφωση των όρων παράδοσης της πόλης με τον τουρκαλβανό διοικητή Χασάν Ταχσίμ και, όπως αναφέρουν οι ιστοριογράφοι, θα υποστηρίξει με τέτοιο σθένος τα ελληνικά συμφέροντα και τις διεκδικήσεις, που θα αναγκάσει τον στρατηγό να σιωπήσει και να σαστίσει μπροστά του.

Όμως ο «εθνάρχης» Βενιζέλος δεν θα τον στείλει στο Λονδίνο να διαπραγματευτεί τη συνθήκη λήξης του Α’ Βαλκανικού και ο ίδιος θα γράψει ένα άρθρο στο «Νουμά»: «Αηδιάζω με τον Βενιζέλο. Με τον τρόπο που χειρίζεται την παράδοση των ελληνικών χωμάτων λες και είναι χωράφια του πατέρα του. Το Έθνος δεν θα το επιτρέψει».

Στα 1914 ονομάστηκε Πρεσβευτής στην Πετρούπολη, όπου μεταξύ άλλων χειρίστηκε επιτυχώς το θέμα του Αγίου Όρους. Οργώνει την Ρωσία και ερχόμενος σε πλήρη αντιπαράθεση με τα όργανα του Μπολσεβικισμού.

Κατεβαίνει ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής στην Φλώρινα και εκλέγεται στις βουλευτικές εκλογές του 1915, ενώ συνεχίζει το πνευματικό έργο του, μέσα από το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις» που εκδίδει σε συνεργασία με 2 συνεργάτες του (Μπούσιο – Καραπάνο).

Αηδιασμένος από τη δουλική στάση του Βενιζέλου στο θέμα της Βορείου Ηπείρου, των Δωδεκανήσων και της Μακεδονίας, θα τεθεί ως ο ιδεολογικός και πολιτικός μέντορας του αντιβενιζελικού μπλοκ. Θα έρθει σε ρήξη ακόμη και με τον πατέρα του και για αυτή του τη στάση θα οδηγηθεί στην εξορία από τους «δημοκράτες» αντιπάλους του πρώτα στην Κορσική και στη συνέχεια στη Σκόπελο.

Η πρόφαση ήταν τα «φιλογερμανικά» του αισθήματα αλλά η αλήθεια είναι πώς οι απόψεις του συγκινούσαν όλο και περισσότερους, και τον καθιστούσαν «επικίνδυνο» για τα συμφέροντα των ξένων επικυρίαρχων.

Αγέρωχος θα δεχθεί το τίμημα που πληρώνει κάθε πραγματικός επαναστάτης για να μπει ο σπόρος που θα φυτρώσει ο ανθός του Έθνους.

“Δέ μέ μέλει ἄν βάλω σέ δύσκολη θέση μιά κυβέρνηση πού δέν τήν σέβομαι, δέν εἶμαι καμωμένος γιά τήν κυβέρνηση ἤ γιά τό κράτος, ἔγινα γιά τό Ἔθνος καί τόν Ἕλληνισμό”

Εξόριστος ο άνθρωπος που παύθηκε από τα καθήκοντά του γιατί ενέκρινε την ένωση του Καστελόριζου με την Ελλάδα χωρίς προηγούμενη συνεννόηση με τον αρμόδιο υπουργό, και εκπλήρωσε το όνειρο των υπόδουλων ακριτών για Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα.

"δεν δύναται να νοηθεί Κράτος αυτοτελές και ανεξάρτητον όταν μία μερίς πολιτική προς επικράτησίν της καλεί τους ξένους εις βοήθειάν της"!

Αυτό βροντοφώναζε τότε ο Ίδας στους ξενόδουλους πολιτικάντηδες. Και το ίδιο θα έλεγε και σήμερα στους κυβερνώντες υπηρέτες των Μνημονίων γιατί το γνώριζε πως για να ζήσει η Ελλάδα μόνο με έναν τρόπο θα το πετύχει: όταν γίνει

ισχυρά και μεγάλη, παράγοντας σοβαράς προοόδου και πολιτισμού στην Ανατολή.

Η απομόνωσή του θα του προσφέρει τον χρόνο και την ηρεμία να σφυρηλατήσει την πίστη του και να δομήσει την ιδεολογία του, βρίσκοντας το πραγματικό νόημα της ζωής.

«Να συνταιριάξω τον σοσιαλισμό με το έθνος, το λαό με το έθνος»

Για τον Δραγούμη ο σοσιαλισμός ξεφεύγει από τα στενά υλιστικά όρια του μαρξισμού. Αποκτά εθνική υπόσταση και πνευματικότητα. Τις τάξεις δεν τις αμφισβητεί. Όταν τα πλήθη βρίσκονται σε θνησιγενή κατάσταση είναι ένας όχλος, χωρίς κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Όταν όμως μια Ιδέα Εθνική τα συμπαρασύρει τότε παύουν να είναι μάζα. Το «εγώ» θα υποταχθεί στο «εμείς» και ο σοσιαλισμός αποκτά το βαθύτερο νόημά του.

«Ακουμπώντας στο έθνος μου να γίνω πιο άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος ξεχνώντας την καταγωγή του.»

Η εξορία του θα κρατήσει 2 χρόνια  και θα λήξει στα τέλη στα μέσα του 1919. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, αμετανόητος και πιο πεπεισμένος για την ορθότητα των απόψεών του θα συνεχίσει τον Αγώνα του για την Ανάσταση της Ελληνικής Φυλής.

Είναι η περίοδος του Εθνικού Διχασμού, την ώρα που ελληνική λόγχη εφορμά στα βάθη της Ασίας για να ελευθερώσει τις σκλαβωμένες πατρίδες. Απέναντι σε μοχθηρούς, ανθέλληνες κομμουνιστές και φιλελεύθερους πατριδοκάπηλους που δηλητηριάζουν με την δόλια μεμψιμοιρία τους την τολμηρή και γενναία ελληνική ψυχή, ο Ίων ξυπνά από το λήθαργο τους Έλληνες και τους ωθεί να συμμετάσχουν στην εκπλήρωση της Εθνικής Ιδέας.

Όμως ένα γεγονός έρχεται να σφραγίσει την επίγεια ζωή του μεγάλου Έλληνα.

31 Ιουλίου 1920 η απόπειρα δολοφονίας του Ελευθέριου Βενιζέλου, στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών δίνει αφορμή στους γραικύλους να συλλάβουν τον Δραγούμη. Οκτώ αμούστακα παιδιά των ταγμάτων ασφαλείας του Παύλου Γύπαρη, με έναν λοχία που κρατούσε το περίστροφο στο χέρι συνοδεύουν τον Δραγούμη.

Κοντά στο Χίλτον, ο Εμμανουήλ Μπενάκης, μεγαλοτραπεζίτης της Αλεξάνδρειας, δίνει την εντολή να εκτελεστεί.

9 σφαίρες στο κορμί του, 11 λογχισμοί διαμπερείς δια ξιφολόγχης και 1 κάταγμα του αριστερού μηρού από όπλο .

Τόσο ήταν το μίσος του καθεστώτος για τον Ιωνα Δραγούμη.

Ο σύγχρονος Ελληνικός Λαϊκός Εθνικισμός, γεννήθηκε από τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και την στάση ζωής του, που αποτελούσαν μια γόνιμη σύνθεση μεταξύ πατριωτισμού, πολιτισμού και ελευθερίας.

Οι δολοφόνοι – όργανα του Ε. Βενιζέλου, θα ομολογήσουν μετέπειτα για τον άνθρωπο που θανάτωσαν, πώς αν γνώριζαν ποιόν εκτελούσαν θα… αυτοκτονούσαν.

Στο σημείο της εκτελέσεως ανεγέρθηκε το 1921 μνημείο, λευκή κολώνα, όπως είχε ζητήσει με τους στίχους του ο Κωστής Παλαμάς, στην «Νεκρική Ωδή» που είχε συνθέσει (8 Αυγ. 1920) εις μνήμην του Δραγούμη:

«Λευκή, ας βαλθή όπου έπεσες, κολώνα,

  λευκή, με της Πατρίδας την εικόνα.

Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίει,

βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίει.»

Ο θάνατος του μάρτυρα της Μεγάλης Ιδέας ήταν ζωή για το Έθνος μας, όπως έγραφε ο ίδιος για τη δολοφονία του συντρόφου του Παύλου Μελά στο έργο του «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα». Ήταν η σπίθα που άναψε τη φλόγα του πατριωτισμού.

 «Να μεγαλώνω σα φυτό στη Ρωμιοσύνη μέσα. Σκοπό να μην έχω, παρά να είμαι εγώ ο σκοπός μου. Να περνώ στη Ρωμιοσύνη μέσα σαν άστρο που λάμπει στο σκοτάδι. Η μορφή μου, περνώντας, να ξυπνά τους άλλους και να θέλουν να τη μιμούνται»

Για σένα επαναστάτη Χρυσαυγίτη ο Δραγούμης σήμερα χαμογελά γιατί ξέρει ότι κάνεις τα λόγια του πράξη:

 «Όταν ένας του γένους δεν φοβάται, πώς μπορεί να φοβάται το γένος; Όταν ένας του γένους δε θέλει να χαθεί το γένος, πώς μπορεί το γένος να χαθεί; Οι δικοί μας οι αντάρτες είμαστε εμείς, συ και εγώ, και ο άλλος, φθάνει να το θέλουμε. Η επιτυχία θα έλθει άμα δεν την συλλογίζεστε. Θα έλθει άμα συλλογίζεσθε πάντα το σκοπό: Μας φτάνουν πια οι μάρτυρες. Χρειάζονται ήρωες. Γενείτε ήρωες.»

Μιμούμενοι έναν εκ των μεγαλύτερων Ηρώων της Ιδέας μας θα νιώσουμε την δύναμη και θα αποκτήσουμε την ζωτικότητα για να γίνουμε υπέρμαχοι της Φυλής μας. Να γίνουμε εθνικιστές, μετουσιώνοντας σε πραγματικότητα τα λόγια του μεγάλου Έλληνα.

Να γίνουμε επαναστάτες, αληθινοί χρυσαυγίτες και πραγματικοί πολιτικοί στρατιώτες ακολουθώντας τα λόγια εκείνου.

Ζήτω ο Ίων Δραγούμης!

Ζήτωσαν οι Έλληνες Εθνικιστές!

Ζήτω η αιωνία Ελλάς!