Ζήτω ο Παύλος Μελάς - Ζήτω η Νίκη

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗς ΚΑΙ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ
(Τ.Ο.ΒΟΡΕΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ)

Ο Συναγωνιστής Δημήτριος Τσαρακλιμάνης συνέδεσε την ιστορία προ του Μακεδονικού Αγώνος, με το σήμερα που βιώνουμε μία επανάληψη της Ιστορίας, με την οικονομία, αλλά και τα Εθνικά Θέματα να προδίδονται από τους πολιτικάντηδες.

Ομιλία Παύλος Μελάς

Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1904. Νύχτα υγρή. Στον έναστρο ουρανό των Αθηνών τα νέφη διαλύονται και εμφανίζονται πύρινα διαμάντια. Μια θεϊκή ένδειξη ότι κάτι συγκλονιστικό και μεγαλειώδες συνέβη εκείνο το βράδυ.

Στα πέρατα του Ελληνισμού θα μαθευτεί ότι ένας ελεύθερος, ιδεολόγος άνδρας πολεμιστής ανέβηκε αθάνατος στον ουρανό με το άρμα της δόξας.

Η φήμη φτερούγισε μακριά στην οικουμένη και έφερε την είδηση του θανάτου του άνδρα του ωραίου, του δυνατού που έπεσε σε μια μάχη στη Σιάτιστα, προδομένος από τους άτιμους εχθρούς του έθνους.

Το όνομά του έμελλε να αλλάξει τον ρου της Ιστορίας του Έθνους.

Ήταν ο Παύλος Μελάς.

Ο θάνατός του έγινε εγερτήριο σάλπισμα για τις κοιμισμένες συνειδήσεις των αδρανούντων Ελλήνων, δίνοντας το έναυσμα σύσσωμο το Έθνος να στρέψει το βλέμμα του στη Μακεδονία.

Έλληνες αγρότες και αστοί, πλούσιοι και φτωχοί, με πτυχία και χωρίς. Όλοι ανεξαιρέτως ενώθηκαν για τον ιερό σκοπό. Ο Παύλος Μελάς τους ένωσε. Το όραμά του έγινε ο οδηγός και οι μέχρι τότε οκνηρές και σκυθρωπές φιγούρες, με το χαμόγελο στα χείλη εργάστηκαν για την απελευθέρωση του μακεδονικού λαού από τον τυραννικό ζυγό Οθωμανών και Βουλγάρων.

Η τελευταία φράση του στους συμπολεμιστές του «Βούλγαρος να μη μείνει», γίνεται σύνθημα στα χείλη των στρατευμένων Ελλήνων και προσταγή άοκνου αγώνα.

Λίγα χρόνια μετά ο ήρωας και η θυσία του βρίσκουν δικαίωση.

Η Μακεδονία είναι ελεύθερη.

Ο θάνατός του έγινε ζωή. Χρειαζόταν άραγε η θυσία του παλληκαριού;

Η απάντηση είναι, Έλληνες και Ελληνίδες, ναι και πάλι ναι. Ένα μυριόστομο ναι, ακούγεται από όλους μας σήμερα που τιμάμε τη μνήμη του πρωτεργάτη του Μακεδονικού Αγώνα και των νεκρών Μακεδονομάχων.

Ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού, Ίων Δραγούμης θα γράψει για την επιρροή του θανάτου του Παύλου Μελά στον Ελληνικό λαό: «ο θάνατός του είναι η ζωή στους κουρασμένους από τη μετριότητα του κόσμου. Ο θάνατός του ανασταίνει τους κοιμισμένους, ταράζει τους μαργωμένους δυναμώνει τους αδυνάτους, δροσίζει τους διψασμένους, ο θάνατος του νέου, ο θάνατος του ωραίου, ο θάνατος του αντρείου».

Τον Δραγούμη θα ακολουθήσουν και όλα τα μέσα της εποχής.

Πρώτη η εφημερίδα «Εμπρός», που σήμερα κάποιοι κρατάτε στα χέρια σας και έχει την τιμή το κίνημα να την εκπροσωπεί, τιτλοφορείται «εφονεύθη ο αξιωματικός του ελληνικού στρατού Παύλος Μελάς», και θα την ακολουθήσουν και άλλες.

Ο θάνατός του θα φέρει κύμα συμπαράστασης και αφύπνισης των Ελλήνων. Το ανδραγάθημα και το πρόσωπο του Παύλου Μελά, στολίζει τις σελίδες των εφημερίδων.

Η γοητεία της θυσίας του μεγαλώνει ακόμη περισσότερο και συνταράσσει την τότε ελεύθερη Ελλάδα.

Χάνεται από τη ζωή ένα αστός, ένας κοσμοπολίτης όπως θα τον ανέφεραν οι σημερινοί ινστρούχτορες. Χάνεται για το μεγαλείο ενός Έθνους, για το μεγαλείο μιας χώρας που κατά τον Γκαίτε αποτελεί το νου και την καρδιά της ανθρωπότητας.

Οι ποιητές στο πρόσωπο του ήρωα βρίσκουν τη «μούσα» τους και εμπνέονται από το θάνατό του. Ο μέγιστος εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς, θα γράψει:

«Σε κλαίει ο λαός. Πάντα χλωρό να σείεται το χορτάρι στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλληκάρι…»

Η Ελλάδα ήρθε πιο κοντά με τη Μακεδονία. Και ο λόγος ήταν ο Παύλος Μελάς. Η γέφυρα μεταξύ του αλύτρωτου Ελληνισμού, με τον υπόλοιπο Ελληνικό λαό, του υπόδουλου Ελληνισμού της γης του Μεγάλου Αλεξάνδρου που αισθάνθηκε τον αέρα της ελευθερίας να τον πλησιάζει ήταν μόνο μία˙ το αίμα του Παύλου Μελά.

Οι πιο υγιείς δυνάμεις του Ελληνισμού ξυπνούν.

Ο Ίων Δραγούμης θα ξεκινήσει τη στελέχωση του αντάρτικου στα χωριά της ευρύτερης Μακεδονίας και θα δημιουργήσει σώματα αντικατασκοπείας.

Οι αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, ο ένας μετά τον άλλο, δηλώνουν παρών στον αγώνα και ζητούν εθελοντικά να μεταβούν στο μακεδονικό μέτωπο.

Ακόμη, η άρχουσα πολιτική τάξη συμπαρασύρεται στο παλλαϊκό αίτημα για να εκπληρωθεί το όνειρο του Παύλου Μελά.

Τέτοια δύναμη είχε η προσωπικότητα και η θυσία του παλληκαριού.

Η αφρόκρεμα του Έθνους στον αγώνα για την απελευθέρωση των Ελλήνων αδελφών που τους καταδυναστεύουν οι βάρβαροι. Στον αγώνα για να πάρει σάρκα και οστά η προαιώνια φράση «Εστίν ουν Ελλάς και η Μακεδονία».

Η Ελλάδα του τότε, συναγωνιστές, μοιάζει στη σημερινή.

1893 πτώχευση με το Χαρίλαο Τρικούπη, ακολουθεί το 1897 και η ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο για να έρθει στη συνέχεια η «τρόικα» της εποχής να πνίξουν οικονομικά τον Ελληνισμό.

Οι δημοσιολογούντες, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί θα ξεκινήσουν τη μίζερη ρητορεία για τη «μικρή –πλην εντίμου Ελλάς». Η Μεγάλη Ιδέα και οι αλύτρωτες πατρίδες θα επιδιωχθεί πεισματικά με κάθε μέσο να ξεχαστούν.

Προβάλλεται ο ατομικισμός και η αδράνεια. Η κατήφεια ζωγραφίζεται στα πρόσωπα του πληθυσμού και οι Έλληνες τείνουν να ξεχάσουν.

Εκείνη την στιγμή όμως, όπως γίνεται πάντα στην ιστορία της Ελλάδος, ένας από μηχανής θεός, που ενσαρκώνεται σε μια φωτισμένη ψυχή, ξυπνά από το λήθαργο τους Έλληνες.

Μια μικρή κάστα ανθρώπων έχει αυτό το χάρισμα και αυτή τη θεϊκή εντολή.

Μας θυμίζει κάτι συναγωνιστές, φίλοι και φίλες;

Ζούμε ξανά το τότε. Οι ίδιοι καιροί. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν.

Σήμερα σε αυτούς τους ιστορικούς καιρούς που ζούμε, που δεν χάνεται η Μακεδονία αλλά η Ελλάδα, στρέφουμε το βλέμμα μας προς τα σύμβολα του Έθνους και σε αυτούς που τα εκπροσωπούν.

Στον Αρχηγό και τα στελέχη της Χρυσής Αυγής και αισθανόμαστε το πεπρωμένο μας.

Είμαστε οι «Μακεδονομάχοι» του σήμερα.

Μέσα μας ζουν οι πρόγονοί μας. Φέρουμε ακέραιη την ευθύνη να φανούμε αντάξιοί τους και να γίνουμε θρύλοι. Και να ζήσουμε μια ζωή παραμυθένια. Όχι γεμάτη πλούτη, αλλά γεμάτη θυσίες, αίμα και τιμή…

Γιατί το αίμα μας είναι πνεύμα.

Μέσα σε αυτό υπάρχει το πνεύμα του Παύλου Μελά.

«Αν προχωρήσω ακολουθήστε με… αν σκοτωθώ εκδικηθείτε», μας προστάζει ο Παύλος Μελάς και  αυτό που έχουμε χρέος να κάνουμε είναι να τον ακολουθήσουμε.

Πίσω από το άρμα του, συναγωνιστές, θα δούμε να τον ακολουθούν φιγούρες, γνώριμες. Είναι τα αδέρφια μας, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μάνος Καπελώνης. Και αυτοί θα κάνουν το χρέος τους. Θα δώσουν το πολυτιμότερο αγαθό τους για τη σωτηρία του Έθνους. Για το μεγάλο σκοπό.

10 ημέρες μετά το θάνατο του Παύλου Μελά θα δημοσιευτεί σε όλες τις εφημερίδες των Αθηνών το παρακάτω απόσπασμα:

«Επότισες το αίμα σου, το αίμα σου το ηρωικό – τον διψασμένο πλάτανο, τον πλάτανο τον Εθνικό. Αίμα θυσίες αίματα, μ’ αίματα τα ιδεώδη των Εθνών…».

Συναγωνιστές, όλοι εμείς σήμερα οι Έλληνες Εθνικιστές με αφορμή τη θυσία του Παύλου Μελά και αυτό το απόσπασμα, θυμόμαστε ότι:

Η θυσία είναι το βήμα πριν τη λύτρωση. Ο θεμέλιος λίθος για να χτιστούν και να συνεχιστούν τα Έθνη.

Η θυσία είναι η αφορμή να ζήσουμε αιώνια. Όλοι εμείς δε θα διστάσουμε ποτέ να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στο μεγάλο μας Έθνος.

Δε θα διστάσουμε ποτέ να γίνουμε ήρωες.

Τώρα είναι η στιγμή, συναγωνιστές, να νιώσουμε μέσα μας τον ήρωα και να αγωνιστούμε για τη νίκη.

Και μην έχετε καμία αμφιβολία, στο τέλος θα λάβουμε το «στεφάνι της ζωής».

Ζήτω η Μακεδονία

Ζήτω ο Παύλος Μελάς

Ζήτω η Νίκη