Αν έρχονταν ένας Γιαπωνέζος στην Ελλάδα και ρωτούσε να μάθει για τον βίο και την πολιτεία του Αρχηγού της Χρυσής Αυγής, θα εντυπωσιάζονταν από τον αριθμό των εγκλημάτων που του φορτώνουνε τα παπαγαλάκια του καθεστώτος και οι εύπιστοι ψηφοφόροι τους.
Κι επειδή οι Γιαπωνέζοι θεωρούνται [και είναι] ιδιαίτερα ευφυείς άνθρωποι, το πρώτο πράγμα που θα σκέφτονταν ο εξωτικός μας επισκέπτης είναι πως, για να τον κατηγορούν για τόσα πολλά εγκλήματα, κατά πάσαν πιθανότητα ο άνθρωπος δεν θα έχει διαπράξει ούτε ένα.
Διότι αν υπήρχε έστω και ένα έγκλημα που πραγματικά να είχε κάμει ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος, τότε δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να του φορτώνει το καθεστώς κι από ένα νέο κακούργημα, κάθε τρίμηνο…
Ατυχώς, οι ελληνόφωνοι ψηφοφόροι δεν είναι σαν τους Γιαπωνέζους. Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι τα τετράπαχα παιδιά τους δεν τρώγουν πλέον ψάρι αλλά το ρίχνουν στις πίτσες και στα χάμπουργκερ, κάτι που οπωσδήποτε αμβλύνει την νόηση και τους καταντάει να ψηφίζουν τις πάσης φύσεως καθεστωτικές συμμορίες.
‘Ίσως πάλι να οφείλεται στους απανωτούς μικτούς γάμους Ελλήνων, με αλβανέζες, βουλγαρέζες και κογκολέζες, που εκφύλισαν το γένος μας και μας κατάντησαν τα μπάσταρδα των Βαλκανίων.
Tragik!
Αν πάντως αφήσουμε κατα μέρος τα αλβανοκογκολέζικα που ομιλούνται πλέον στην Ινδογρεκία και
στηριχτούμε στην απλή λογική διάρθρωση της μητρικής μας γλώσσας, τότε θα δούμε αμέσως-αμέσως πως όλα τα εγκλήματα που κατά καιρούς έχουν αποδοθεί στον κ. Μιχαλολιάκο, εκ-κινούν από το «αν», το «ίσως», το «μου είπαν», τους «είπα» κ.ο.κ.
Παραδείγματος χάριν, ένα απο τα πρώτα του εγκλήματα, φέρεται να το διέπραξε στη δεκαετία του 1970, όπου είχε συλληφθεί έξω απο τη Βρετανική πρεσβεία..
Αν λοιπον ήμουν καθεστωτικός δημοσιογράφος θα μπορούσα να σας παρουσιάσω το συμβάν, ως εξής:«ο γνωστός τραμπούκος και νεοναζιστής νοσταλγός της χουντας Νίκος Μιχαλολιάκος, είχε από παλιά παρε-δώσε με τη δικαιοσύνη. Το 1974, μόλις 17 ετών, τον βρίσκουμε στα κρατητήρια της ασφάλειας, μαζί με άλλα φυράματα του είδους του, επειδή δημιουργησε βίαια επεισόδια, έξω απο τη Βρετανική πρεσβεία, στην Αθήνα…»
Οι μόνες αλήθειες που περιέχονται στο κειμενάκι αυτό, είναι το ότι το 1974 πράγματι ο κ. Μιχαλολιάκος ήταν 17 ετών και ότι συνελήφθη έξω από τη Βρετανική υπηρεσία.
Είναι όμως έτσι γραμμένο που δίδει μία όψη των γεγονότων, διαστρεβλώνοντας τα εντελώς.
Ας δούμε τώρα και ποια είναι η αλήθεια.
Τον Ιούλιο του 1974 λοιπόν ο νεαρός Νίκος Μιχαλολιάκος διαμαρτύρονταν έξω από τη Βρετανική πρεσβεία, για την προδοτική στάση των Εγγλέζων στην τραγωδία της Κύπρου!
Η αστυνομία τον συνέλαβε για να μη στενοχωρηθούν οι Εγγλέζοι και μας κόψουνε τις μίζες…
Να, λοιπόν ποιο ήταν το πρώτο έγκλημα του κ. Μιχαλολιάκου και να πως βρέθηκε πολιτικός κρατούμενος για πρώτη του φορά.
Κι επειδή δεν είμαι παπαγαλάκι του καθεστώτος, λέω: μπράβο του και χίλιες φορές ξαναμπράβο του.
Αν υπήρχαν μερικές χιλιάδες τέτοιοι «εγκληματίες» στην Ελλάδα, ίσως και να μην χάνονταν η μισή Κύπρος…
Να μην σας τα πολυλογώ, όλα [μηδενός εξαιρουμένου] τα εγκλήματα που τακτικότατα το καθεστώς φορτώνει στον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής είναι τέτοιου τύπου.
Μισές αλήθειες, μαγειρευμένες φράσεις, πετσοκομμένα ρεπορτάζ, ρετάλια από σπερμολογίες, ψήγματα από μαγγανείες και αλατοπίπερα από συκοφαντίες.
Με κάτι τέτοια δηλαδή, μπορεί κανείς να βγάνει εγκληματία και τη Μητέρα Τερέζα. Αρκεί να έχει πίσω του τα λυγκόρνια της μαζικής παραπληφόρησης, για να του «παίζουν» δεκαοχτώ φορές την ημέρα, τις παπαριές που κατασκευάζει…
Από κει και ύστερα το αν θα γίνουν πιστευτά ή όχι, επαφίεται στην καλπάζουσα ηλιθιότητα ενός αποχαυνωμένου πόπολου.
Στην Ιαπωνία πάντως θα έπαιρναν με τα σούσι, όσους ήταν τόσο αναίσχυντοι ώστε να τα διαδίδουν και με τις πέτρες όσους ήσαν τόσο βλάκες ώστε να τα πιστεύουν…
Το πρόβλημα είναι πως όλες αυτές οι εγκληματολογικές τερατωδίες έχουν περάσει στο πόπολο ως «αναμφισβήτητα» γεγονότα, με το κύρος της αυθεντίας όλων αυτών των δημοσιολαμόγιων, που παίρνουν έναν σκασμό λεφτά για να φτύνουν τα ψέμματα τους στο γυαλί.
Τις προάλλες λόγου χάριν, γράφτηκε στο μπλογκ μου σχόλιο από ανώνυμο αναγνώστη/τρια, που κυριολεκτικώς με άφησε παγωτό.
Λέγει λοιπόν επί λέξει…
» όλα τα αναφέρατε για το ζήτημα των χρυσαβγουλων εκτός από το ποιο σημαντικό και το ποιο ουσιώδες. Γιατί ένας πατριώτης να εναποθέσει τις πολιτικές του ελπίδες σε ένα αποδεδειγμένα ρουφιάνο της ΕΥΠ και αποδεδειγμένα ποινικό εγκληματία? Αυτό είναι το ουσιώδες ερώτημα»
Κι έρχομαι τώρα εγώ και αναρωτιέμαι… Τι να θέλει να πει ο ποιητής με το «αποδεδειγμένα ρουφιάνος της ΕΥΠ και αποδεδειγμένα ποινικός εγκληματίας;»
Διότι προφανώς αναφέρεται στον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής…
Η περίφημη υπόθεση στην οποία ο κ. Μιχαλολιάκος κατηγορήθηκε ως πράκτορας της ΚΥΠ [μετέπειτα ΕΥΠ] με το ψευδώνυμο «Αστυάναξ» ξεκίνησε το 1984, με ένα δημοσίευμα της Αυριανής των Κουρήδων.
Σύμφωνα με την κατακίτρινη Αυριανή, υπήρχε έγγραφο στο οποίο αναφέρονταν ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος μισθοδοτούνταν, μαζί με άλλα πρόσωπα του εθνικιστικού χώρου, από την ΚΥΠ, για να προσκομίζει πληροφορίες.
Έγινε δίκη και αποδείχθηκε ότι το έγγραφο ήταν πλαστό.
Τον Δεκέμβριο του 1999 οι εκδότες της Αυριανής αναγκάστηκαν να ζητήσουν δημοσία συγνώμη!
Αυτό λοιπόν μάλλον θα εννοεί ο άνθρωπος μας με το «αποδεδειγμένα ρουφιάνος της ΕΥΠ»
Αποδειδειγμένα δηλαδή, όταν πέφτει η λάσπη δεν μπορείς να την καθαρίσεις ούτε με δικαστική απόφαση!
Της ιδίας κίτρινης σοβαρότητας είναι και οι άλλες υποτιθέμενες εγκληματικές ενέργειες του κ. Μιχαλολιάκου.
Για να μην πάρω αμπάριζα και βγάλω όλες τις κατά καιρούς «εγκληματικές ενέργειες», που του έχουν προσάψει τα παπαγαλάκια του καθεστώτος και για τις οποίες θα μου χρειάζονταν καμιά δεκαπενταριά σελίδες, θα αναφέρω εδώ μονάχα την καταγέλαστη εκείνη περίπτωση του 1976, όπου ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής βρέθηκε πάλι κρατούμενος στη Γενική ασφάλεια, επειδή λέει συμμετείχε στον ξυλοδαρμό κάποιων δημοσιογράφων, που κάλυπταν την κηδεία του Μάλλιου.
Και στέκομαι σ’ αυτήν επειδή φανερώνει το κλίμα μιας εποχής, που δεν είναι ευρέως γνωστό σε όσους/ες δεν είχαν τότε πολιτική δράση.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο επονομαζόμενος και «εθνάρχης», αντί να κοιτάξει να περιορίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου, που προετοίμαζε συστηματικά τη λεηλασία της Ελλάδος, τα είχε βάνει με τους ΄Ελληνες εθνικιστές.
Μπορώ να σας πω ότι οι διώξεις που ασκήθηκαν σε όλα τα επίπεδα κατά των ανθρώπων αυτών ήσαν πιο λυσσαλέες και από τις διώξεις Σαμαρά. Εθνικιστές πατριώτες προσάγονταν στην ασφάλεια με τον ίδιο ρυθμό που προσάγονταν οι αναρχικοί των Εξαρχείων, στον καιρό της «17 Νοέμβρη».
Οι εθνικιστές με άλλα λόγια ήσαν οι «συνήθεις ύποπτοι» της δεύτερης καραμανλικής επταετίας.
Όταν λοιπόν πλακώσανε μερικά από αυτά τα καθάρματα της δημοσιοκαφρίλας, που τάχα μου κάλυπταν δημοσιογραφικά την κηδεία ενός από τους πρωταγωνιστές της χούντας, που τον είχε σκοτώσει η 17 Νοέμβρη, η καραμανλική αστυνομία έβανε μπροστά και μάζεψε τους «συνήθεις υπόπτους» κι ανάμεσά τους φυσικά τον κ. Νίκο Μιχαλολιάκο.
Σχετικά με την πολιτική αυτή δίωξη, ο ίδιος ο κ. Μιχαλολιάκος έχει γράψει…
«[…] σε ηλικία 19 ετών οδηγούμαι κρατούμενος στην πρώτη πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, όπου βρίσκονται κρατούμενοι οι αξιωματικοί του καθεστώτος της 21ης Απριλίου […], πατριώτες ξεχωριστοί, αιχμάλωτοι της μικρόψυχης και δειλής δημοκρατίας μας.
Θεώρησα και θεωρώ ύψιστη τιμή μου, που μου έχει επιφυλάξει η μοίρα το να έχω διωχθεί και φυλακισθεί για τις Ιδέες μου και δεν θα άλλαζα με τίποτε εκείνες τις στιγμές, που όντας κρατούμενος μαζί με δυο αγωνιστές μου στα υπόγεια της Γενικής ασφάλειας, στην οδό Μεσογείων, ήμουν περήφανος και υψιπετής, αισθανόμουν ξεχωριστός, γιατί μέσα σε έναν κόσμο, που παθητικά υπέφερε την μίζερη μοίρα του, εγώ ήμουν ένας από αυτούς, που αντιστάθηκα και αντιστέκομαι» .
[Βλ. on allert]
Όχι δηλαδή ότι αυτό είναι το μόνο έγκλημα που του έχουν φορτώσει, χωρίς όμως ποτέ να αποδειχτεί η ενοχή του.
Και για βομβιστή τον έχουν κατηγορήσει και για τρομοκράτη και για κλέφτη όπλων και για δολοφόνο και για ότι θέλετε. Μόνο φαλακρό που φοράει περούκα δεν του έχουνε προσάψει ακόμα…
Ωστόσο, όλες οι κατηγορίες, οι λάσπες, οι ρετσινιές και οι συκοφαντίες, αφορούσαν πάντα την πολιτική και ακτιβιστική του δράση.
Ξεπατικώνω εδώ και ένα άλλο απόσπασμα, από κείμενο του ιδίου, όταν τον καθαίρεσαν από αξιωματικό των καταδρομών…
«Οδηγούμαι κρατούμενος για δεύτερη φορά στην Γενική ασφάλεια Αθηνών, έχοντας μέσα στη τσάντα μου, εκτός από τα ρούχα μου, μία μια ποιητική ανθολογία γιατί για μένα και για κάθε άνθρωπο που ξεπερνά αυτά που οι πολλοί θεωρούν πρέποντα και πολιτικά σωστά, η ποίηση είναι το μεγάλο όπλο, αλλά και το μεγάλο καταφύγιο που ενδυναμώνει και δικαιολογεί απόλυτα τις επιλογές του.
Συνεχείς ανακρίσεις και επί 20 μέρες κρατούμενος στη Γενική Ασφάλεια χωρίς τη δυνατότητα συνηγόρου και χωρίς να μπορώ να δω κανέναν συγγενή μου. Όλα αυτά κατά ρητήν παραβίασιν του Συντάγματος εντελώς παράνομα και αντιδημοκρατικά.
[…]
Προφυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές Αυλώνος και εκεί συμβαίνουν δυο γεγονότα που σημαδεύουν μέχρι σήμερα τη ζωή μου. Πρώτον η επίσκεψη του γέροντα πατέρα μου, που πίσω από το συρματόπλεγμα του επισκεπτηρίου μου λέει:
“Δεν πιστεύω να δειλιάσεις και να με ντροπιάσεις. Εμένα με είχαν καταδικάσει οι κουμμουνιστές σε θάνατο και δεν δείλιασα”.
[…]
Το δεύτερο γεγονός είναι η καθαίρεση που μας ανακοινώνει ο διοικητής των στρατιωτικών φυλακών Αυλώνος σε εμένα και τον συγκατηγορούμενό μου και συναγωνιστή μου Θανάση Κ. [Σ.Σ.: Πρόκειται για τον ΔΕΑ Αθανάσιο Καρακατσάνη].
[…]
Αυτή η καθαίρεση είναι για μένα ένας ξεχωριστός τίτλος τιμής για τον οποίο ιδιαίτερα κομπάζω, αφού κανένας αξιωματικός δεν καθαιρέθηκε από το 1974 έως σήμερα για τις ιδέες του, εκτός βεβαίως αυτών που κατεδικάσθησαν για το καθεστώς της 21ης Απριλίου..»
[on allert
Για να μην τα πολυλογούμε λοιπόν, όλα τα εγκλήματα [που κατά καιρούς έχουν σοφιστεί να του φορτώσουν οι εντολοδόχοι της διεθνούς γραβατοπειρατείας, ήσαν ή ωμές πολιτικές διώξεις ή απλές συκοφαντίες.
Αποδεδειγμένα λοιπόν, ο κ. Μιχαλολιάκος πρέπει να είναι ο αθώος, που έχει κατηγορηθεί πιο πολύ από κάθε άλλον Έλληνα ως ένοχος.
Ένοχος γιατί;
Ένοχος για τις ιδέες του…
Τώρα θα μου πεις, αυτή είναι η μοίρα όσων αγωνίζονται να ανατρέψουν [όχι την αληθινή δημοκρατία] αλλά ένα σάπιο, απολυτά διεφθαρμένο καθεστώς, που ταυτίζει τη μίζα με το υπουργιλίκι και την αρπαχτή με την πολιτική.
Κι αυτό είναι το μόνο αποδειδειγμένο έγκλημα του κ, Νίκου Μιχαλολιάκου.
Το ότι δεν συμβιβάστηκε…
Κακά τα ψέμματα αλλά αν ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, αποφάσιζε κάποια στιγμή να παίξει το παιχνίδι του καθεστώτος, τώρα δεν θα ήταν υπόδικος με απαγόρευση εξόδου από την Αττική. Θα ήταν κανένας καραϋπουργός της Νέας Δημοκρατίας [μπορεί και του ΠΑΣΟΚ] και θα τρωγόπινε εις υγείαν των κορόιδων.
Αλλά βλέπεις, ο άνθρωπος παραμένει πιστός στις ιδέες του.
Κι αυτό είναι που πληρώνει. Και το πληρώνει πολύ ακριβά…
Το ερώτημα είναι, μέχρι πότε οι νεοταξίτες μηχανικοί έλεγχου του Νου θα καταφέρνουν να εξαπατούν το πόπολο, φορτώνοντας και νέες κατηγορίες τους ασυμβίβαστους πολιτικούς ηγέτες, σαν τον κ. Μιχαλολιάκο και οι χαχόλοι από κάτου, να ανοίγουν ένα στόμα να, για να τις καταπιούν αμάσητες…
Διότι όπως λένε και οι Εγγλέζοι: μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πάντα, μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για λίγο αλλά δεν μπορείς να τους κοροϊδεύεις όλους για πάντα, μετατρέποντας αυτό που είναι ένας ασυμβίβαστος αγώνας, σε έγκλημα…
ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου