Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι ολωσδιόλου αληθινή. Είναι
και διδακτική. Γιατί δείχνει πως μπορούμε νάχουμε ελπίδα. Ελπίδα βάσιμη πως η
Πατρίδα είναι δυνατότερη από τις ατομικές προτιμήσεις, αμφιβολίες κι αδυναμίες.
Και βρίσκει το δρόμο της μέσα από τις φλέβες μας να κυλάει τον αιώνιο δρόμο της
δυνατότερη από τη φωτιά του κόσμου, με τη βεβαιότητα και την δύναμη της Φυλής
που πάλλεται εντός μας.
Η ιστορία μας λοιπόν λέει για μια κόρη. Την κόρη φίλου καλού
που μοιραστήκαμε κοινές ανησυχίες και προβλήματα, μια περίοδο της ζωής μας. Η
δική μας οικογένεια πατριωτική, χριστιανική, λίγο περίεργη θα λέγαμε, αλλά
πάντως συντηρητική. Η δική του πιο ανοιχτή, πιο προοδευτική, μα πιο αυστηρή ,
με τα πρωτεία και τις φιλοδοξίες των γονέων για κοινωνική καταξίωση να
καθρεφτίζονται στα παιδιά τους.
Το 2012 οι δρόμοι μας χώρισαν. Εκείνοι Πασόκοι και
υπερήφανοι γι’ αυτό, με τον Γιωργάκη σε περίοπτη θέση στο νεοκλασικό σαλόνι του
σπιτιού, να χαιρετάει τον καμαρωμένο σπιτονοικοκύρη. Εμείς; Εμείς η αιτία που έπεσαν από τα
σύννεφα γιατί, τέτοια οικογένεια, τέτοιοι άνθρωποι και νάναι Χρυσαυγίτες; Κι ας
μην αλλάξαμε κόμμα απ’ όσα λέγαμε μαζί, μόνο που δεν φαντάζονταν πως αυτά που
έβρισκαν λογικά και συμφωνούσαν όλα τα χρόνια της γνωριμίας μας, μπορούσαν να
τα λένε οι ίδιοι Χρυσαυγίτες μ’ αυτούς που έδειχνε η τηλεόρασή τους.
Να μην πολυλογούμε, φίλοι-ξεφίλοι που μοιραστήκαμε γενέθλια
και πρωτοχρονιές και ντομάτες φρέσκες απ’ το μποστάνι μου, στους σκληρούς δέκα
μήνες που μεσολάβησαν από την γκανγκστερική εκστρατεία των Πασοκονεοδημοκρατών
εναντίον της Χρυσής Αυγής, δεν βρήκαν μια καλή κουβέντα να πουν, να
ενθαρρύνουν. Για νάμαι ειλικρινής, είχα πάνω-κάτω ξεχάσει γι’ αυτούς όταν έμαθα
και το κλου της ιστορίας.
Μια κόρη της οικογένειας, άρχισε να αναρτά στο διαδίκτυο
ελληνικές σημαίες. Και σχόλια και εμβατήρια, και τι άλλο Ελληνικό. Όπερ
σημαίνει «χρυσαυγίτικο». Δεν είναι η μόνη, σας διαβεβαιώ. Ξέρω και άλλες φίλες
και φίλους των παιδιών μας που από τότε που έμαθαν τι σημαίνει «δημοκρατία» σε
τούτο τον τόπο, έγιναν Χρυσαυγίτες. Γιατί μας ήξεραν, γιατί ξέρουν πως ούτε
δολοφόνοι, ούτε τραμπούκοι, ούτε πίθηκοι είναι οι Χρυσαυγίτες όπως τους
παρουσιάζουν οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Γιατί μπορούν επιτέλους να δουν
πού είναι το δίκιο και πού είναι η αλήθεια. Και να μάθουν γιατί για το σύστημα
της προδοσίας και της λαμογιάς είμαστε το μοναδικό αντίδοτο .
Τομαθε λοιπόν ο πατέρας ο πασόκος ο φανατικός ότι η κόρη του
έγινε -πώς να το ξεστομίσεις; - Χρυσαυγίτισσα. Και ο πατέρας, για νάμαστε και
δίκαιοι, μπορεί να ήταν ΠΑΣΟΚ γραμμένος και ενεργός, μα, μεταξύ μας, τον κυνήγησαν και τον αδίκησαν και τον
προσπέρασαν στην ιεραρχία μπαμπέσικα, αλλά αυτός επέμενε πως έχει δίκιο το
κόμμα, ακόμα κι όταν η σύζυγος μου εξομολογείτο πως πάει, τελείωσε, με τα
τερτίπια του Γιωργάκη, θα πάει να καταθέσει την κομματική ταυτότητα, έλεος! Κι
αυτό πριν καν την ανίερη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας. Τόμαθε λοιπόν
ο πατέρας, προσπάθησε, ικέτεψε, απείλησε, αλλά τίποτε. Στο τέλος, έγραψε
χολωμένος στον «τοίχο» της κοπέλας: «Άντε, λοιπόν, και του χρόνου με την
Ουρανία!» εννοώντας την κόρη του Αρχηγού Νίκου Μιχαλολιάκου.
Ειλικρινά πιστεύω πως η ευχή του θα πιάσει. Κι η κόρη θα
βρει το βήμα της στο δρόμο της Πατρίδας όπως χιλιάδες άλλοι Έλληνες και ιδίως Ελληνόπουλα,
που βλέπουν, μαθαίνουν, ακονίζουν την κριτική τους σκέψη, καταλαβαίνουν, και
είναι περήφανοι που είναι Ελληνες και Χρυσαυγίτες . Μα πάνω απ’ όλα, αφήνουν
καταμέρος τα σαρίκια και τους φερετζέδες του πολιτικαντισμού κι ακούνε τη
δύναμη της ψυχής τους που πάλλεται στη φλέβα του λαιμού τους με εκείνο το αγνό,
το ζωντανό, το θείο Αίμα της Ελλάδος.
Η ΟΧΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου