Την περίμενε αυτή τη μέρα. Είναι παράγων και δικαιούται να μιλήσει. Σύλλογοι, σωματεία, ενώσεις, τα έχει όλα περπατήσει. Στριφογυρίζει τη γραμμένη σελίδα στα χέρια. Κουράστηκε, αυτό είναι. Κουράστηκε να σκέφτεται πώς τον πέταξαν. Μια ζωή στους διαδρόμους των κομμάτων μάζευε. Δουλίτσες, ρουφιανιές, εκβιασμοί, γκομενικά. Μικροπράγματα, να κυλάει ο καιρός.
Αλλά τώρα έχει θυμώσει. Τώρα θέλει να τα πει. Θα πει πως δεν πρέπει ξανά αδελφός να σκοτώσει αδελφό. Καλό και δεν προκαλεί. Ποιος θα τον κατηγορήσει; Ολοι στο ίδιο καζάνι, νεκροί και δολοφόνοι. Ναι, έχει νεκρούς μέσα στην πηγάδα. Αλλά έλεος, έλεος. Μη μας σφάζετε άλλο, λυπηθείτε μας.
Στάθηκε λοιπόν πλάι στα παιδιά με τα μαύρα. Με τα μάτια μεγάλα και υγρά σαν της αγελάδας, τα κοιτάει με το αίσθημα εκείνου που ξέρει πως δεν μπορεί να μπει παρά μόνο αν του αφήσουν τόπο. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλει να γίνει σαν αυτούς, δεν θέλει να αλλάξει τους παλιούς τρόπους. Θέλει να βολευτεί και μ’ αυτή, τη νέα κατάσταση. Νάχει μια άκρη, βρε αδελφέ. Γιατί κι εμείς, τι είμαστε; Ελληνες δεν είμαστε, θα πει.
Πάει, τελείωσε, θα τα πει. Θα πει και παραπάνω. Λάβρος θα είναι. Πατριώτης. Αυτό είναι. Πατριώτης, αλλά όχι ακραίος. Προς Θεού, όχι ακρότητες. Γιαβάς γιαβάς, θα τους φέρουμε τους κομμουνιστάς στα νερά μας. Να συναισθανθούν το λάθος των.
Θα σας ανοίξω δρόμους, μπρε, κλείνει το μάτι. Να συνεργαστούμε. Αμάν παιδιά, κι εγώ πατριώτης είμαι, πώς το λέτε; Ελα, κι εγώ εθνικιστής είμαι. Κάντε ένα βήμα να μπω.
Τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες έχουν δει πολλούς σαν και δαύτον. Αν λυπούνται; Ναι. Γιατί ξέρουν πως έτσι έφτασε η πατρίδα ως εδώ. Από τους λίγο πατριώτες. Από τους χλιαρούς. Τους Ελληνες «έτσι κι έτσι». Αυτούς που έλεγαν πως αυτά τα παιδιά «τάχουμε για το ξύλο». Και μπακαλεύονταν κατά περίπτωση τη Δεξιά και την Αριστερά, τους νεκρούς, τους Γράμμους, τα μνημόσυνα, τις μάνες και τα παιδιά των νεκρών.
Τα παιδιά μεγάλωσαν. Κι έρχονται από πίσω τους παιδιά που τίποτε δεν τα δένει με το κράτος της κομματοκρατίας, κανένας τοπικός πολιτευτής και καμία συναλλαγή. Που είναι εθνικιστές γιατί αυτό πιστεύουν, γιατί έτσι λέει η ψυχή τους. Γιατί είναι Χρυσαυγίτες επειδή είναι Ελληνες. Ελληνες πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά, πέρα από το χθες και το σήμερα.
Γιατί τα παιδιά με τα μαύρα ξέρουν από πείρα ότι γινόμαστε ελεύθεροι όχι επειδή απαιτούμε να μας δοθεί η ελευθερία (και η αξιοπρέπεια, και η δικαιοσύνη), αλλά επειδή καθημερινά ασκούμαστε στο να ζούμε ως ελεύθεροι άνθρωποι, ως Χρυσαυγίτες και ως Ελληνες.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Σεπτέμβριος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου