Όταν στην αρχή της «κρίσης» ένας παλαιοκομματικός πολιτικός εκστόμισε πως η οικονομική κρίση θα αποτελέσει ευκαιρία για τον λαό, πολλοί του επιτέθηκαν. Δικαίως σε ένα βαθμό, γιατί κάποιος που έχει ασκήσει πολιτική και έχει λάβει αποφάσεις στο όνομα του λαού, οδηγώντας τον μεν λαό στην αβεβαιότητα την δε Ελλάδα στην σκλαβιά, δεν δικαιούται να παριστάνει τον δάσκαλο.
Η αλήθεια είναι όμως ότι η οικονομική κρίση έδωσε την δυνατότητα στον λαό να προσεγγίσει με πιο ελεύθερο πνεύμα την Χρυσή Αυγή, να γνωρίσει τις θέσεις της και να την αναδείξει σε τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας. Κι αυτό είναι μια πρώτη νίκη.
Η νέα επέλαση της τρόικα ελπίζω να μάθει στους συμπολίτες μας και κάτι ακόμη. Ό,τι εμφανίζει η κυβέρνηση, οι δημοσιογράφοι και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, πριν καταναλωθεί ως ψωμάκι κατεψυγμένο και ζεσταμένο που περνιέται για πρωτότυπο δημιούργημα, πρέπει να περνά από την κρησάρα της λογικής αλλά, κυρίως, από την κρησάρα της ψυχής.
Οι κώδικες που διαμόρφωσε η κοινωνία μέσω της εξάρτησης από το κράτος-παντογνώστη, έμαθαν τον λαό να έχει βεβαιότητες: το σχολείο, την εκκλησία, την οικογένεια, τα κόμματα, το ΙΚΑ, το σούπερ μάρκετ, όλα τέλος πάντων που κάνουν την ζωή να δείχνει πιο ασφαλής και να οδηγεί από το ένα σκαλί στο επόμενο.
Οι οικονομικές βεβαιότητες ειδικά ονομάστηκαν «κεκτημένα», ώστε να αποδίδονται εύσημα στους μεσάζοντες που τα επέτυχαν, και να δίνεται η εντύπωση πως τίποτε ούτε πρόκειται μα και ούτε πρέπει να αλλάξει.
Πώς να μην σαπίσει ο λαός από το καθισιό και να μην μουχλιάσει από την υπερπροσφορά της καλοπέρασης;
Σε αυτό το περιβάλλον, οι σκέψεις γίνονται υποχρεώσεις συμβατικές και τα συναισθήματα πλαστικά ταπεράκια που ανασύρονται κατά παραγγελίαν. Η καλοσύνη είναι υποχρέωση, η αρπαχτή του γιατρού φιλοτιμία και αρετή, η αγάπη, εντολή. Εντολές που δεν αμφισβητούνται γιατί η διαφωνία επιτρέπεται μόνον όταν έχει την ίδια κατάληξη: την διαιώνιση του πολιτικώς ορθού όπως το υπαγορεύει η κοινωνία, τα κόμματα, οι θρησκείες. Μπορεί ένα παιδί να είναι κακομαθημένο, αλλά κανείς δεν τολμά να το διορθώσει, πολύ περισσότερο να το πει στους γονείς του. Η παιδεία, δημόσια και ιδιωτική είναι συναλλαγή. Ο στρατός επάγγελμα με προαγωγές και προπέτεια παγωνιού. Ο κλήρος σαλταδόρος στα νεκροταφεία προς άγραν «τυχερών».
Κάποτε η πραγματικότητα μας επισκέφθηκε επιτέλους και φιλοδώρησε όσους είχαν βάλει την ζωή τους στον αυτόματο πιλότο, με μερικά γρήγορα κασιδιάρικα χαστούκια. Πάλι καλά, για να δούμε πόσο παράλογο και ενάντιο σε κάθε νόμο της Φύσης και της Λογικής είναι να καταδικάζεις έναν άνθρωπο στα πενήντα του, δηλαδή στο απόγειο της εμπειρίας και της ικμάδας του, στην «συνταξιοδότησή» από την ζωή.
Πόσοι άνθρωποι παρόπλισαν τις πραγματικές τους επιθυμίες μέχρι την εποχή που θα γίνονταν συνταξιούχοι και θα πήγαιναν επιτέλους στο χωριό τους «να ζήσουν σαν άνθρωποι». Πόσοι άνθρωποι πέρασαν μαρτυρικές ώρες σε δουλειές που δεν ήθελαν αλλά τους απέφεραν όσα ο περίγυρος τους υπεδείκνυε ως απαραίτητα για την «κοινωνική καταξίωσή» τους.
Μου είναι αδιανόητο ότι υπάρχουν πολίτες που δίνουν ακόμη εμπιστοσύνη σε ένα κράτος που μαζεύει ζεστό χρήμα από αγοραστές και πωλητές, φόρους, κρατήσεις, χτισίματα, κληρονομιές, συνταξιούχους, επαγγελματίες και εργαζόμενους, και στο τέλος παραπονείται ότι δεν το φτάνουν τα λεφτά.
Οποιοσδήποτε ιδιώτης θα είχε πάει στην φυλακή. Μόνον το κράτος και οι εκλεκτοί συνεργάτες του καταφέρνουν να παραμένουν ατιμώρητοι. Ε, λοιπόν, τα ήθελε και τα έπαθε ο λαός. Καμία κομμουνίστρια, είτε νεοκαπιταλίστρια από την Ρουμανία είτε αρχιτοκογλύφος καγκελάριος, δεν θα του επέβαλλε την απαλοιφή των κεκτημένων του, αν δεν τα θεωρούσε ο ίδιος –παράλογα-, ως κεκτημένα.
Ας είμαστε λοιπόν, αληθινοί. Κεκτημένα ούτε υπάρχουν, ούτε είναι δυνατόν να υπάρχουν. Αυτό δεν είναι λόγος ανησυχίας και ανασφάλειας αλλά εγρήγορσης σωτήριας.
Η κοινωνία έμαθε να «ανησυχεί». Ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι συνδικαλιστές, οι στρατιωτικοί, οι κληρικοί, όλοι ανησυχούν, και κανείς δεν κινείται γιατί θα βραχεί από τον φόβο του. Τα πραγματικά προβλήματα έχουν λύσεις. Η ανησυχία είναι αποκύημα της ιδεολογίας και του συστήματος αξιών που επιβλήθηκαν στην κοινωνία, και οι πολίτες κάνουν ασυναίσθητα πεντάλ στο Σύστημα. Καθώς το Σύστημα γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο και ανελεύθερο, τόσο οι ποδηλάτες θα τρέχουν και δεν θα φθάνουν.
Μας παροτρύνουν κάποιοι που θέλουν «το καλό μας» να τους πούμε τι θα κάνει η Χρυσή Αυγή όταν θα γίνει κυβέρνηση. Ας τους απαντήσουμε λοιπόν πως εμείς, αντίθετα από τους αντιδραστικούς του παλαιοκομματισμού, χαράσσουμε νέους δρόμους, πάνω σε αυτό δρούμε και ζητούμε και από τον λαό να δράσει. Δεν του προσφέρουμε ούτε παρηγοριά ούτε εξυπνακισμό. Εκείνοι που μιλούν και αναλύουν προτού κουνήσουν τα οπίσθιά τους από την καρέκλα του γραφείου τους, δεν κάνουν βήμα αν δεν είναι βέβαιοι πως θα εισπράξουν το μπράβο των αναγνωστών-υπηκόων τους. Εμείς οι Εθνικιστές δεν περιμένουμε παράσημα, δεν επαναπαυόμαστε σε δάφνες, δεν είμαστε ευχαριστημένοι, δεν σηκώνουμε λευκή σημαία. Ούτε ο ουρανός θα πέσει στα κεφάλια μας, ούτε θα γιάνει το Σύστημα επειδή κάποιοι «το απαιτούν». Δεν δουλεύει έτσι η ζωή.
Ένας καλός Έλληνας, μου περιέγραφε τις προάλλες τις κατ’ αυτόν αιτίες παρακμής της ελληνικής κοινωνίας, υπογραμμίζοντας με στόμφο πως δεν πρόκειται για κρίση οικονομική αλλά για κρίση αξιών. Η προβολή του μεγάλου και δυσπρόσιτου αντί του άμεσου και εφικτού είναι η κλασική παγίδα του Συστήματος που οδηγεί σε αδυναμία και παραίτηση. «Πάρε παράδειγμα, τον γάμο», μου έλεγε. «Ο ρομαντισμός και ο συναισθηματισμός κατέστρεψαν τον θεσμό της οικογένειας! Αν κάποιοι αγαπιόνται όταν παντρεύονται, δικό τους θέμα. Αλλά δεν είναι ούτε απαραίτητο, ούτε αρκετό. Είναι όπως οι φόροι. Πρέπει να τους πληρώνεις. Η κοινωνία προχωρά με το καθήκον. Αυτό θα μας δώσει τις λύσεις».
Θλιβερή που είναι, μα την αλήθεια, μια τέτοια ζωή, σαν πομπή αιχμαλώτων στην έρημο.
Αναγνωρίζω την ιστορική εξέλιξη των θεσμών. Είτε ζούσαμε σε σπήλαια είτε σε πόλεις της κλασικής αρχαιότητας, είτε σε χωριά είτε σε μεγαλουπόλεις, είναι στην Φύση μας να δημιουργούμε σύνολα που εκφράζουν ψυχικές προσεγγίσεις, καταβολές, σκοπούς και στόχους. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Μα αυτή η δήθεν θυσιαστική αντίληψη της κοινωνίας, βασισμένη σε βεβαιότητες και επιβολές, είδαμε πώς κατάντησε τον λαό μας. Σε μια εμετική πράσινη «χλαπάτσα» που ξεχειλώνει από το ένα «πρέπει» στο άλλο, περιμένοντας «τις εξελίξεις». Οι οπαδοί του καθήκοντος χρειάζονται να σκεφτούν διεξοδικά όχι πώς θα δράσουν αλλά πώς θα αντιδράσουν.
Τι στεγνή που είναι η ζωή όταν καταπίνεται σαν το κινίνο, από φόβο για το πώς θα είναι χωρίς. Πόσο εύκολα απογοητεύεται η ψυχή όταν δεν αφήνει τίποτε να την γοητεύσει αρκετά ώστε να ξεσηκωθεί, πόσο τεμπέλικη και άνευρη η σκέψη όταν περιμένει να της υπαγορεύσουν την επόμενη γραμμή, επειδή κάποιες αυθεντίες (που διόλου νόμιζαν οι ίδιοι πως ήταν αυθεντίες) έγραψαν τούτο ή κείνο και πρέπει τάχα να αναπαράγεται δουλικά στο διηνεκές.
Βεβαιότητες, λοιπόν, δεν υπάρχουν, ούτε κεκτημένα. Υπάρχει ένας διαρκής αγώνας για όσα θέλουμε, για όσα κάνουν την σκέψη μας να τρέχει να δει τι κρύβει η επόμενη στροφή του δρόμου, τις καρδιές μας να χτυπούν ένα χτύπο παραπάνω, και την ζωή να μοιάζει με κείνο το ποτάμι της ιστορίας που θέλει να εκπληρώσει μονάχα αυτό που είναι, το μόνο που μπορεί να γίνει με επιτυχία: ποτάμι.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΠΑ
ΕΙΡΗΝΙΚΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛAΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
(Δημοσιεύθηκε στο Φ. 940 της εφημερίδας ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου