https://eirhinika.wordpress.com/
Υπάρχει μια γωνιά της μέσα μας Γης όπου κρατούμε φυλαγμένα τα προσωπικά άγια των αγίων. Mια λευκή απ’ το αλάτι «σπηλιά του Οδυσσέα», καταφύγιο στις κακοκαιρίες και τους κόπους του ταξιδιού. Οι αρχαίοι την έλεγαν Arca Deorum, Κιβωτό του Θεού, και οι σοφοί Tengo Arcana Dei, που πάει να πει «Κρατώ τα μυστικά του Θεού». Η μυστική Αρκαδία της καρδιάς μας.
Εκεί έχει τη θέση της η δική μου, κατάδική μου Ελλάδα.
Αυτή σήμερα θα μοιραστώ. Γιατί πολλές φορές ο δρόμος χάνεται, κι ανταριασμένοι, ζητώντας την σε τόπους και σε τρόπους με ψέματα και αυταπάτες απομακρυνόμαστε απ’ τον προορισμό μας. Κι αναζητούμε τότε ένα σήμα προς εκείνη τη φωτεινή , την άφθαρτη Ελλάδα που κρύβεται μέσα στην άφθαρτη Ψυχή μας.
«Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια είν’ ομορφιά, να τι χρωστάς να ξέρεις», έγραψε ο Κήτς, υμνώντας την Αττική γραμμή, προτού πεθάνει νέος και άφθαρτος. Εκεί, στην αλήθεια, είναι ο τόπος όπου βρίσκουν επιτέλους τη γαλήνη, νους και καρδιά.
Η Ελλάδα μου είναι φωτεινή κι ανέμελη, ένας κάμπος με στάχυα πιο ψηλά απ’ το μπόι μου.Είναι Άνοιξη, και μέσα από τα κλωνιά τους που ανατριχιάζουν από τον απαλό θαλασσινό άνεμο ανεβαίνω σε ένα ξωκλήσι ντυμένη Μυροφόρα. Ο κόσμος είναι χρυσός, γεμάτος προσμονή και υποσχέσεις μιας χαράς που μοιράζεται βέβαια κι απλόχερα. Αυτός ο κάμπος είναι ο κόσμος μας, τα παιχνίδια και τα όνειρά μας.
Η Ελλάδα μου είναι οι φωτιές του Αη Γιαννιού σε μια παραλία με πέτρες κι αχινούς που με σπρώχνει στα βαθιά, εκεί όπου ο φόβος χάνεται κι αρχίζει το ταξίδι προς το άγνωστο.
Η Ελλάδα μου είναι ένας κόλπος αναπάντεχος που ξεπροβάλει στο γύρισμα του δρόμου. Εκεί που ξαποσταίνουν τριήρεις, γαλέρες και ψαράδικα. Μικρές και πλατιές αγκαλιές που σε καλούν να ξαποστάσεις αφήνοντας την άμμο του Χρόνου να κυλήσει από τα δάχτυλά σου. Θαλασσοπνιγμένος, θα σταματήσεις, θα μεθύσεις, θα ξεχαστείς, θα ξαναζήσεις.
Η Ελλάδα μου είναι ένας ελαιώνας που φύτεψαν μια φορά οι Ενετοί, στη μνήμη μιας ονειρικής και άπιαστης Πατρίδας. Ένα βουνό δασωμένο με μονοπάτια που χάνονται και ξαναβρίσκονται ανάμεσα σε σκήνους και πουρνάρια, πηγές που αναβλύζουν απ’ το βράχο , νεράιδες που χορεύουν με ανυπτόποδες και χαμαιεύνες Σελλούς, και θύμισες παλιές που ιστορούνται με την ακρίβεια και σαγήνη ενός Ομήρου.
Αυτή η Ελλάδα είμαι εγώ. Αυτή είναι η Ελλάδα που ζητώ να φτιάξω. Κάθε ένας Έλληνας έχει, βέβαιο, τη δική του. Κατοικημένη απ’ τους οικείους, αδέλφια της γενιάς και της καρδιάς, συνοδοιπόρους και περαστικούς. Κι εκείνα τα σπάνια πλάσματα, τα φωτεινά, ίδια αστέρια του Αυγούστου, που μπορούν να μοιράζεσαι μαζί τους τη σιωπή.
Αν κάτι χρωστάς να ξέρεις είναι πως η Ελλάδα που φωλιάζει στην καρδιά σου, είναι η Ελλάδα ολόκληρη, μία και Αγία, μοιρασμένη και αδιαίρετη. Κι πως εκεί βρίσκεται η αλήθεια.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΠΑ
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014)
Εκεί έχει τη θέση της η δική μου, κατάδική μου Ελλάδα.
Αυτή σήμερα θα μοιραστώ. Γιατί πολλές φορές ο δρόμος χάνεται, κι ανταριασμένοι, ζητώντας την σε τόπους και σε τρόπους με ψέματα και αυταπάτες απομακρυνόμαστε απ’ τον προορισμό μας. Κι αναζητούμε τότε ένα σήμα προς εκείνη τη φωτεινή , την άφθαρτη Ελλάδα που κρύβεται μέσα στην άφθαρτη Ψυχή μας.
«Η ομορφιά είναι αλήθεια, η αλήθεια είν’ ομορφιά, να τι χρωστάς να ξέρεις», έγραψε ο Κήτς, υμνώντας την Αττική γραμμή, προτού πεθάνει νέος και άφθαρτος. Εκεί, στην αλήθεια, είναι ο τόπος όπου βρίσκουν επιτέλους τη γαλήνη, νους και καρδιά.
Η Ελλάδα μου είναι φωτεινή κι ανέμελη, ένας κάμπος με στάχυα πιο ψηλά απ’ το μπόι μου.Είναι Άνοιξη, και μέσα από τα κλωνιά τους που ανατριχιάζουν από τον απαλό θαλασσινό άνεμο ανεβαίνω σε ένα ξωκλήσι ντυμένη Μυροφόρα. Ο κόσμος είναι χρυσός, γεμάτος προσμονή και υποσχέσεις μιας χαράς που μοιράζεται βέβαια κι απλόχερα. Αυτός ο κάμπος είναι ο κόσμος μας, τα παιχνίδια και τα όνειρά μας.
Η Ελλάδα μου είναι οι φωτιές του Αη Γιαννιού σε μια παραλία με πέτρες κι αχινούς που με σπρώχνει στα βαθιά, εκεί όπου ο φόβος χάνεται κι αρχίζει το ταξίδι προς το άγνωστο.
Η Ελλάδα μου είναι ένας κόλπος αναπάντεχος που ξεπροβάλει στο γύρισμα του δρόμου. Εκεί που ξαποσταίνουν τριήρεις, γαλέρες και ψαράδικα. Μικρές και πλατιές αγκαλιές που σε καλούν να ξαποστάσεις αφήνοντας την άμμο του Χρόνου να κυλήσει από τα δάχτυλά σου. Θαλασσοπνιγμένος, θα σταματήσεις, θα μεθύσεις, θα ξεχαστείς, θα ξαναζήσεις.
Η Ελλάδα μου είναι ένας ελαιώνας που φύτεψαν μια φορά οι Ενετοί, στη μνήμη μιας ονειρικής και άπιαστης Πατρίδας. Ένα βουνό δασωμένο με μονοπάτια που χάνονται και ξαναβρίσκονται ανάμεσα σε σκήνους και πουρνάρια, πηγές που αναβλύζουν απ’ το βράχο , νεράιδες που χορεύουν με ανυπτόποδες και χαμαιεύνες Σελλούς, και θύμισες παλιές που ιστορούνται με την ακρίβεια και σαγήνη ενός Ομήρου.
Αυτή η Ελλάδα είμαι εγώ. Αυτή είναι η Ελλάδα που ζητώ να φτιάξω. Κάθε ένας Έλληνας έχει, βέβαιο, τη δική του. Κατοικημένη απ’ τους οικείους, αδέλφια της γενιάς και της καρδιάς, συνοδοιπόρους και περαστικούς. Κι εκείνα τα σπάνια πλάσματα, τα φωτεινά, ίδια αστέρια του Αυγούστου, που μπορούν να μοιράζεσαι μαζί τους τη σιωπή.
Αν κάτι χρωστάς να ξέρεις είναι πως η Ελλάδα που φωλιάζει στην καρδιά σου, είναι η Ελλάδα ολόκληρη, μία και Αγία, μοιρασμένη και αδιαίρετη. Κι πως εκεί βρίσκεται η αλήθεια.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΠΑ
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου