Άρης Βελουχιώτης: Ένας Πορτοφολάς, Παιδεραστής, Μέθυσος και Ψυχοπαθής Σαδιστής Δολοφόνος Ήρωας του ΚΚΕ
Ο Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης γεννήθηκε στη Λαμία το 1905. Παρότι καταγόταν από μορφωμένους αντιμοναρχικούς γονείς, με πλούσια οικιακή βιβλιοθήκη, δεν κατάφερε να βγάλει το γυμνάσιο. Σπούδασε εντούτοις πρακτικός γεωπόνος στη Μέση Γεωργική Σχολή της Λάρισας και αποφοιτώντας σε ηλικία 18 ετών κατέφυγε στην Αθήνα, όπου μυήθηκε στον κομμουνισμό και άρχισε την παράνομη και ανατρεπτική δράση του.
Υπηρέτησε τη θητεία του στο Πυροβολικό, όπου καθαιρέθηκε από το βαθμό του Δεκανέα λόγω της κομμουνιστικής του δραστηριότητας μέσα στην Μονάδα του. Μετά την απόλυσή του επανήλθε στην Αθήνα, όπου προσλήφθηκε για βοηθητικές εργασίες στον παράνομα τότε εκδιδόμενο “Ριζοσπάστη”. Στο μεταξύ όμως, από την ηλικία των 20 ετών, επιδόθηκε και σε άλλου είδους δραστηριότητες, όπως κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες και άλλες αξιόποινες πράξεις. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο δεύτερος στην κομματική ιεραρχία του ΚΚΕ, αναφέρει στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μεταξύ άλλων και πορτοφολάς: «Από το 1923-1925 μπήκε στη νεολαία, στην ΟΚΝΕ. Είχε μπλέξει παλιά με πορτοφολάδες. εμείς δεν το ξέραμε βέβαια αυτό. Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψαν ότι οι κομμουνιστές είναι αλήτες σαν τον Κλάρα».
Το 1938, στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, συνελήφθη από την αστυνομία, κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση και καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση. Αρχικά εγκλείστηκε στις Φυλακές της Αίγινας και τον επόμενο χρόνο στις Φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί ακριβώς απαρνήθηκε και αποκήρυξε την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδίκασε σαν αντεθνικό το ΚΚΕ και υπέγραψε δήλωση μετανοίας για το προηγούμενο αντεθνικό παρελθόν του. Μετά απ’ αυτό αφέθηκε ελεύθερος. Από τότε διαγράφτηκε από το κόμμα του και συγκαταλέχθηκε από τους ”συντρόφους” του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα του ”δηλωσία”. Όπως αναφέρει ο Ιωαννίδης: «ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε…». Και συμπληρώνει: «Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ’ αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ’ αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε. Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του. Τον πιάσαν, τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες….»
Το όνειδός του τελικά σα «δηλωσίας», μαζί με την έμφυτη ομοφυλοφιλία του, δημιούργησαν μια εκρηκτική ψυχοπαθολογία που έβρισκε διέξοδο μόνον σε μια πρωτοφανή σκληρότητα και σαδισμό προς τους συνανθρώπους του και ιδιαίτερα προς τους αντιπάλους του. Ακόμα και οι σύντροφοί του στο κόμμα τον θεωρούσαν ένα εγωπαθές, πονηρό, κτηνώδες και απάνθρωπο άτομο, χωρίς ίχνος ανθρωπισμού.
συνέχεια στο Εθνικισμός ΝΕΤ
Υπηρέτησε τη θητεία του στο Πυροβολικό, όπου καθαιρέθηκε από το βαθμό του Δεκανέα λόγω της κομμουνιστικής του δραστηριότητας μέσα στην Μονάδα του. Μετά την απόλυσή του επανήλθε στην Αθήνα, όπου προσλήφθηκε για βοηθητικές εργασίες στον παράνομα τότε εκδιδόμενο “Ριζοσπάστη”. Στο μεταξύ όμως, από την ηλικία των 20 ετών, επιδόθηκε και σε άλλου είδους δραστηριότητες, όπως κλοπές, πλαστογραφίες, ψευδορκίες και άλλες αξιόποινες πράξεις. Ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο δεύτερος στην κομματική ιεραρχία του ΚΚΕ, αναφέρει στο βιβλίο του «Αναμνήσεις», ότι ο Άρης Βελουχιώτης ήταν μεταξύ άλλων και πορτοφολάς: «Από το 1923-1925 μπήκε στη νεολαία, στην ΟΚΝΕ. Είχε μπλέξει παλιά με πορτοφολάδες. εμείς δεν το ξέραμε βέβαια αυτό. Κάποτε όμως οι αντιδραστικές εφημερίδες γράψαν ότι οι κομμουνιστές είναι αλήτες σαν τον Κλάρα».
Το 1938, στη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, συνελήφθη από την αστυνομία, κατηγορούμενος για ανατρεπτική δράση και καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση. Αρχικά εγκλείστηκε στις Φυλακές της Αίγινας και τον επόμενο χρόνο στις Φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί ακριβώς απαρνήθηκε και αποκήρυξε την κομμουνιστική ιδεολογία, καταδίκασε σαν αντεθνικό το ΚΚΕ και υπέγραψε δήλωση μετανοίας για το προηγούμενο αντεθνικό παρελθόν του. Μετά απ’ αυτό αφέθηκε ελεύθερος. Από τότε διαγράφτηκε από το κόμμα του και συγκαταλέχθηκε από τους ”συντρόφους” του, μεταξύ των ανεπιθύμητων, χαρακτηρισθείς με το ατιμωτικό στίγμα του ”δηλωσία”. Όπως αναφέρει ο Ιωαννίδης: «ούτε ένα μπάτσο δεν έφαγε και λύγισε…». Και συμπληρώνει: «Ο Άρης πάντα ήταν νταής, ωσότου να κάνει τη δήλωση. Όταν ένιωθε την πλάτη του εξασφαλισμένη, σ’ αυτά τα πράγματα πάντα ήταν εντάξει. Όμως πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Τον ξέραμε, είχε μια τάση προς την αλητεία. Μ’ αυτόν γνωριστήκαμε αργότερα όταν μπήκα στο Πολιτικό Γραφείο. Αυτούς τους ήξερε καλά ο Ζαχαριάδης από τη νεολαία. Κάτι τέτοιους τύπους τους μάζευε ο Ζαχαριάδης, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να κάνει και φασαρίες κτλ. Αυτός τους κρατούσε. Τον χρησιμοποιούσαμε σε ορισμένες παράνομες δουλειές. Να παρακολουθήσουν κανέναν για τον οποίον είχαμε υποψίες ότι είναι χαφιές για να τον πιάσουν στα πράσα. Η δουλειά αυτή ήταν μέσα στη φύση του, μέσα στο αίμα του. Τον πιάσαν, τον βάλανε φυλακή (1936), έκανε τη δήλωση και βγήκε. Τάκανε δηλαδή μούσκεμα. Αυτός ο άνθρωπος τώρα, βρέθηκε στο βουνό, επικεφαλής του αντάρτικου. Μπορούσες νάχεις εμπιστοσύνη; Δεν μπορούσες….»
Το όνειδός του τελικά σα «δηλωσίας», μαζί με την έμφυτη ομοφυλοφιλία του, δημιούργησαν μια εκρηκτική ψυχοπαθολογία που έβρισκε διέξοδο μόνον σε μια πρωτοφανή σκληρότητα και σαδισμό προς τους συνανθρώπους του και ιδιαίτερα προς τους αντιπάλους του. Ακόμα και οι σύντροφοί του στο κόμμα τον θεωρούσαν ένα εγωπαθές, πονηρό, κτηνώδες και απάνθρωπο άτομο, χωρίς ίχνος ανθρωπισμού.
συνέχεια στο Εθνικισμός ΝΕΤ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου