Το τέλος της Αριστεράς

Είναι η χειρότερη εποχή να είσαι κομμουνιστής. Και αριστερός γενικώς, οποιασδήποτε απόχρωσης και ονομασίας. Ιδεαλιστής , δεινός μελετητής, ποιητής, αναρχοαυτόνομος, μπαχαλάκιας, όλοι οι δρόμοι που ακολούθησες οδηγούν στην απόλυτη δικαίωση του καπιταλισμού.  Ο κομμουνισμός χωρίς Σοβιετία απεδείχθη χαμένος από τα αποδυτήρια.  

Το 89 δεν ήταν καλή χρονιά για τους συντρόφους του υπαρκτού σοσιαλισμού. Από τότε που ξεχύθηκαν οι ανατολικοευρωπαίοι στην Ευρώπη, είδε κι έμαθε  ο κόσμος τι παρήγαγε ο κομμουνισμός εν αφθονεία. Όχι, δεν ήσαν  ρωμαλέοι μπολσεβίκοι έτοιμοι να πολεμήσουν για το δίκαιο του εργάτη, αλλά απίθανα πεινασμένοι για πλούτο και δύναμη μέθυσοι, και κορίτσια που κάνουν τα πάντα για ένα νάυλον καλσόν και μερικά μήλα. Έδειξε ακόμη την αβυσσαλέα διαφορά μεταξύ της αρχαίας Ευρωπαϊκής ράτσας  που οι άντρες της  ξεσπιτώνονταν στα μεγάλα ζόρια και δούλευαν μέρα-νύχτα για να θρέψουν τα κουτσούβελα στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ιρλανδία, και των βαρβάρων  που στέλνουν τις γυναίκες τους να κάθονται σε δυτικούς συνταξιούχους για να στείλουν σπίτι δυτικό χρήμα, ρούχα δεύτερο χέρι και τίποτε μακαρόνια χωμένα στη ζούλα στο πακέτο, από το ντουλάπι του αφεντικού.  

Ακαδημίες των τεχνών,  βραβεία Λένιν, και τόνοι προπαγάνδας γραμμένοι από τους στρατευμένους στο σκοπό, ποιητές και συγγραφείς που μελετήσαμε ενδελεχώς σε βιβλία γραμμένα για το Νεοδημοκρατικό Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.  Εξωτικά διπλώματα κυριλλικής γραφής, τενεκεδένια παράσημα για τους πιστούς της κομμουνιστικής αυλής. Σε λίγα χρόνια ο καπιταλισμός σάρωσε τα πάντα κι απόμειναν σφιγμένα από την άκαρπη αναμονή τα χείλη των κομμουνιστριών με τα σμιχτά φρύδια και των μακρυμάλληδων νέων με τα αμπέχονα και τα ταγάρια,  νοσταλγία για υποσχέσεις που βγήκαν ψεύτικες . Στη μαμά Ρωσία το προλεταριάτο θα πάρει την εξουσία ανάμεσα στα ποντίκια των υπονόμων και θα πεθαίνει στο κρύο πνιγμένο σε φτηνή βότκα ενώ το πολίτμπιρο μεταμορφωμένο σε καπιταλιστές ολιγάρχες θα στολίζει τα τέκνα του με δυτικά καταναλωτικά προϊόντα. Στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία έφεραν πίσω τους βασιλιάδες. Και ο τελευταίος των Σοβιετικών, ο πατερούλης Γκορμπατσώφ  μασουλάει Πίτσα Χατ και ταξιδεύει με  Λουί Βιτόν.  

Ο φεμινισμός που καλλιεργήθηκε από συντρόφισσες που μύριζαν ιδρώτα και πατσουλί σε ολόκληρη την υπολειπόμενη από αριστερή ανάπτυξη δυτική Ευρώπη, κατέληξε σε φτιασιδωμένες ανήλικες από τη μια και σε γάμους μεταξύ λεσβιών και ομοφυλοφίλων από την άλλη, η απόλυτη ήττα.  Πού είναι η ηρωική αγιογραφία της σοβιετικής ζωής, με τα στιβαρά μπράτσα του αγρότη  , της γεροδεμένης συντρόφισσας και των χαρούμενων παιδιών με τα φουσκωτά μαγουλάκια που υπόσχονταν μια τόσο συμβατικά υπέροχη ζωή;  

Το όψιμο ξύπνημα των αντιαριστερών και αντικομμουνιστικών αντανακλαστικών που επιχειρεί η κυβέρνηση του δεξιού Αντώνη, του σοσιαλιστή Βαγγέλη και του δεν –ξέρω- αν- είμαι-αριστερός Φανούρη, είναι άδικο και υποκριτικό γιατί χτυπά ένα ψυχορραγών ιδεολογικά πτώμα. Ο  νεαρός καταληψίας που θα έσπαγε σαν ντόπερμαν τα δεσμά του συστήματος απεδείχθη κανισάκι που χαϊδεύεται στον αγκαθωτό ποδόγυρο του τελευταίου προπύργιου της Ανατολικής Γερμανίας: μια συντρόφισσα κομσομόλα με πάθος για χρήμα και κυριαρχία.

  

Αν σήμερα κάποιος θέλει να χτυπήσει τον κομμουνισμό θα πρέπει να χτυπήσει τον καπιταλισμό που αναδύεται βρωμερός από τις τσέπες των πρώην κομμουνιστών, νυν καπιταλιστών.

Τα πλουσιόπαιδα που έγιναν υπέρμαχοι των δικαιωμάτων της μάζας,  έγιναν κομμουνιστές που έγιναν καπιταλιστές. Ο κύκλος κλείνει. Κλείνει όπως ξεκίνησε, διχαστικά και υποκριτικά , κλείνει όπως ξέρει, εμφυλιοπολεμικά. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να είναι πλέον αρκετά σοφός για να μην πιστέψει το παραμικρό. Και αν δεν είναι ακόμα αρκετά σοφός για να καταλάβει το ψέμμα της δυναμικής των εξουσιών,  είμαστε εδώ για να του το θυμίζουμε. Αριστερά και Δεξιά, Κομμουνισμός και Καπιταλισμός είναι δεμένοι αδιάσπαστα μεταξύ τους. Ο ένας κουβαλά νερό στον άλλο, διαλύοντας συνειδήσεις, διασπείροντας το μίσος και τον όλεθρο.  

Πάνω από οικονομικά συστήματα, πάνω από πολιτικά συστήματα, βρίσκεται η Πατρίδα, βρίσκεται η Φυλή μας , βρίσκεται η Πίστη μας στα χώματα και τα αίματα της Ελλάδος. 

 

Κομμουνισμός τέλος. Τώρα Ελλάδα και μόνον Ελλάδα. 

                                                                                                                                               Η ΟΧΙΑ