Το 1974 ήμουν 13 ετών. Ο πατέρας μου κομμουνιστής εξορίστηκε το 1946 στη Μακρόνησο, εργαζόταν επιστάτης στη βίλλα ενός από τους πλουσιότερους τότε Έλληνες. Τον αγαπούσε πολύ τον πατέρα μου, 42 χρόνια έμεινε εκεί. Εγώ μεγάλωσα εκεί μέσα. Εκείνη την εποχή ήταν μόδα η αριστερά, φοράγαμε τα τζάκετ και μπήκα στην ΚΝΕ. Μας έδιναν τον ριζοσπάστη και τον μοιράζαμε πόρτα – πόρτα στα σπίτια και κουπόνια να μαζεύουμε λεφτά για το κόμμα. Πήγαινα στον επιχειρηματία και κάθε φορά έπαιρνε κουπόνια το λιγότερο 500 δραχμές. Πολλά λεφτά για τότε. Μια μέρα μου λέει: Κάθισε Νικόλα να σου πω. Αυτά που δίνω για τα κουπόνια είναι ψίχουλα μπροστά σε αυτά που δίνω στο ΚΚΕ και ξέρεις γιατί; Ότι πρόβλημα μπορεί να έχω κάποια στιγμή με τους εργαζόμενους, το ΚΚΕ θα μου το λύσει και σε μένα και σε όλους τους βιομήχανους και άλλους. Θα μπει μπροστά με δήθεν απεργία ή εκφοβισμό και θα τους διαλύσει. Γι αυτό το χρυσοπληρώνουμε. Να το θυμάσαι όταν γεράσεις στην Ελλάδα όλα τα κόμματα θα διαλυθούν, ενώ το ΚΚΕ θα υπάρχει όσο υπάρχουν μεγαλοεπιχειρηματίες. Τώρα που γερνώ λέω πόσο δίκιο είχε 40 χρόνια πριν.
Ν. Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου