Α’ Μέρος
Ο πολυμαθής Βαρόνος Ιούλιος Καίσαρας Ανδρέας Έβολα (Baron Giulio Cesare Andrea Evola) γεννήθηκε στη Ρώμη από μια Σικελική οικογένεια ευγενών στις 19 Μαΐου του 1898 και απεβίωσε στην ίδια πόλη στις 11 Ιουνίου του 1974. Υπήρξε βαθυστόχαστος φιλόσοφος, κοινωνικός στοχαστής, ζωγράφος, συγγραφέας και ποιητής, αναδεικνυόμενος έτσι σε έναν από τους σπουδαιότερους Ευρωπαίους του 20ου αιώνα. Οι φιλοσοφικές και πολιτικές του ιδέες, σε συνδυασμό με το συγγραφικό του έργο και την εντονότατη προσωπικότητα του τον καθιέρωσαν ως μια σημαντική φυσιογνωμία της Ευρωπαϊκής εσωτερικής Παράδοσης.
Όπως παραδέχεται ο ίδιος μέσα από τα κείμενα του, οι πολιτικές, κοσμοθεωρητικές και φιλοσοφικές του θέσεις διαμορφωθήκαν κυρίως υπό την επίδραση του Φρειδερίκου Νίτσε, του προφήτη του «Υπερανθρώπου» και της νέας Αριστοκρατίας, από την ιδέα της Ανδρείας ιδωμένης υπό το πρίσμα της μεταφυσικής, αλλά και από την ιδέα του Απολύτου και της συνειδητής Αφοβίας, ενώ ευθύς αμέσως αισθάνθηκε την ανάγκη να εξερευνήσει και να ανακαλύψει μέσα στο Εγώ την αληθινή Φύση, την συνεκτική ύπατη Αρχή και τον καθολικό Νόμο.
Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι σε πλείστα σημεία του ογκώδους συγγραφικού του έργου γίνεται άκρως προφητικός, καθώς παρουσιάζει την αναπόφευκτη επερχόμενη σύγκρουση μεταξύ του «Παραδοσιακού» και του «Σύγχρονου» κόσμου. Αντιλαμβάνεται την αντιπαράθεση της κοσμικής τάξης με το συμπαντικό χάος, καθώς και την κυριαρχία των μαζών και την ηγεμονία της οικονομίας που συγκρούονται με εκείνες τις φωτεινές και ηρωικές αξίες, οι οποίες είναι ακόμη σε θέση να εντοπίσουν, να κατανοήσουν και να καθοδηγήσουν την σκοτεινή ουσία του όχλου.
Για τον μεγάλο Ιταλό φιλόσοφο τα θεμέλια της ζωής αποτελούν μια αντανάκλαση του μεταφυσικού. Ενστερνιζόμενος την κυκλική ανέλιξη της ιστορίας του Όσβαλντ Σπένγκλερ, του οποίου υπήρξε ο πρώτος και κύριος μεταφραστής στην ιταλική γλώσσα, μελετάει τους κυκλικούς νόμους της Ιστορίας, τους οποίους ακολούθησε η τροχιά όλων των παραδοσιακών πολιτισμών, από την βεδική Ινδία και την Σκανδιναβία της Έντα, μέχρι την κλασική Ελλάδα.
Απορρίπτοντας κατηγορηματικά κάθε έννοια ιστορικής γραμμικότητας, θεωρεί ότι ούτε ο άνθρωπος, ούτε η φύση εξελίσσονται με γραμμικό τρόπο. Η Ιστορία δεν συνεχίζει σε μια ευθεία γραμμή προόδου από το πρωτόγονο στο σύγχρονο, με δήθεν κορυφαίο σημείο της την σύγχρονη τεχνολογική φάση του Δυτικού «πολιτισμού». Ωστόσο, παρατηρεί ότι με την αλληλοδιαδοχή των κοσμικών εποχών ο άνθρωπος ξέπεσε από μια πρότερη υψηλή κατάσταση. Επίσης, επικαλείται ότι αυτή η ανορθόδοξη ερμηνευτική παράδοση της Ιστορίας προέρχεται από πολυάριθμους πολιτισμούς, οι οποίοι δηλώνουν πως η πρωταρχική κατάσταση του ανθρώπου απείχε πολύ από το να είναι ζωώδης ή πιθηκοειδής, αντιθέτως ήταν κάτι παραπάνω από ανθρώπινη. Συνεπώς, καταλήγει ότι η τωρινή κατάσταση του ανθρώπου είναι μια θλιβερή υποβάθμιση και ταυτόχρονα ένας φρικτός εξευτελισμός.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με του συμβατικούς ιστορικούς, ο Ιούλιος Έβολα θεωρεί πως η Αναγέννηση αποτελεί σημείο έναρξης της παρακμής του Δυτικού «πολιτισμού», το εναρκτήριο σημείο του θριάμβου του ορθολογισμού επί του πνεύματος, ενός θριάμβου ο οποίος οδήγησε έως τις μέρες μας στην κλιμακωτή άνοδο και κυριαρχία του υλισμού, με την άνοδο του οποίου αποϊεροποιήθηκε το οτιδήποτε. Το αποτέλεσμα της διήθησης που προξένησε αυτή η εξελικτική γραμμικότητα σε κάθε διάσταση της διανοητικής αναζήτησης του ανθρώπου υπήρξε καταστροφικό, ανατρέποντας κάθε αξία και αποϊεροποιώντας την ανθρωπότητα. Πολύ χαρακτηριστική στο σημείο αυτό είναι η άποψη που εκφράζει στο έργο του «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο», όπου αναφέρει ότι η σύγχρονη κοινωνία μοιάζει με έναν οργανισμό που έχει μεταπέσει από έναν ανθρώπινο τύπο σε έναν υπανθρώπινο – κτηνώδη τύπο, στον οποίο κάθε δραστηριότητα και αντίδραση καθορίζονται από τις ανάγκες και τις επιταγές της καθαρά φυσικής ζωής.
Αναφερόμενος στον τρέχων «πολιτισμό» της Δύσης υποστηρίζει ότι οφείλει να υποστεί μια θεμελιώδη αναμόρφωση, δίχως την οποία είναι καταδικασμένος αργά ή γρήγορα να καταρρεύσει. Αυτός ο «πολιτισμός» έχει ολοκληρώσει την πληρέστερη διαστροφή κάθε λογικής τάξης πραγμάτων, καθώς μέσα στο βασίλειο της ύλης, του χρυσού, της μηχανής και του αριθμού δεν υπάρχει ούτε πνεύμα, ούτε ελευθερία, ούτε φως. Η Δύση όπως έχει εκφυλιστεί, έχει απολέσει πλέον την αίσθηση της διοίκησης και της υπακοής, την αίσθηση της δράσης και της ενατένισης, την αίσθηση της ιεραρχίας, της πνευματικής δύναμης, των θεανθρώπων.
Για τον Ιταλό φιλόσοφο είναι περισσότερο από σαφές ότι η Δύση δεν γνωρίζει πλέον την Φύση, καθώς δεν αποτελεί για τον Δυτικό άνθρωπο ένα ζωντανό σώμα φτιαγμένο από σύμβολα, θεούς και τελετουργικές
χειρονομίες. Δεν αποτελεί πλέον αυτόν τον υπέροχο «Κόσμο», στον οποίο ο άνθρωπος κινείται ελεύθερα ως μικρόκοσμος μέσα στον μακρόκοσμο. Σε αντίθεση, έχει αποσυντεθεί σε μια αδιαφανή και θανατηφόρο εξωτερικότητα, το μυστήριο της οποίας επιδιώκουν να αγνοήσουν βέβηλες επιστήμες, με την βοήθεια των ασήμαντων νόμων τους και των μικροπρεπών υποθέσεων τους.
Κατ’ επέκταση, όμως, ο Ιούλιος Έβολα διαπιστώνει ότι η Δύση δεν γνωρίζει πλέον ούτε την Σοφία, καθώς αγνοεί την μεγαλοπρεπή σιωπή εκείνων που αυτοκυριαρχήθηκαν, την λαμπρή ηρεμία των Προφητών, την υπέροχη ηλιακή πραγματικότητα εκείνων στους οποίους η Ιδέα έχει γίνει αίμα, ζωή και δύναμη. Η Σοφία έχει αντικατασταθεί πια από την ρητορεία της «φιλοσοφίας» και του «πολιτισμού», από το βασίλειο των καθηγητών και των δημοσιογράφων, από το σχέδιο, το πρόγραμμα και την προκήρυξη, ενδίδοντας στην συναισθηματική, θρησκευτική και ανθρωπιστική μόλυνση, αλλά και στην φυλή των φλύαρων που τρέχουν ολόγυρα σαν τρελοί, εκθειάζοντας την «επίτευξη» και την «πρακτική», επειδή η σιωπή και η θεωρία τους φοβίζουν.
Συνεπακόλουθα η Δύση δεν γνωρίζει πλέον ούτε το ανδρείο Κράτος, την Αυτοκρατορία ως σύνθεση της πνευματικότητας και της βασιλείας, ως μια οδό προς το «υπερκόσμιο», το οποίο τώρα πια έχει βυθιστεί στην αστική ένδεια ενός καταπιστεύματος σκλάβων και εμπόρων.
Β’ Μέρος
Ακόμη, αγνοείται αυτό που θα μπορούσε να είναι ο πόλεμος. Ο αυτόβουλος πόλεμος ως αξία υπέρτερη και της νίκης και της ήττας. Ως εκείνο το ιερό μονοπάτι προς την πνευματική ολοκλήρωση, για το οποίο η Βαλχάλλα, η ουράνια έδρα του Όντιν, αντιπροσωπεύει το προνόμιο των ηρώων που έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Η πορεία κατά την οποία στην άρια Ινδία ο πολεμιστής παραστέκει με τον ασκητή, και στην κλασική αρχαιότητα ο «θριαμβικός θάνατος» («mors triumphalis») εννοείται ως νίκη επί του θανάτου. Ωστόσο, για τον μεγάλο φιλόσοφο οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι «ακτιβιστές» αγνοούν την έννοια και την ουσία ενός τέτοιου πολέμου, καθώς δεν γνωρίζουν πλέον πολεμιστές, παρά μόνο στρατιώτες, ενώ μια λογομαχία είναι υπεραρκετή για να τους τρομοκρατήσει και να τους πισωγυρίσει αναγκαστικά στην ρητορεία του ανθρωπισμού, του φιλειρηνισμού και του συναισθηματισμού.
Αναμφισβήτητα, λοιπόν, η Ευρώπη καταρρέει και αποσαθρώνεται. Έχει απολέσει την απλότητα, την κεντρικότητα και την ζωή της. Η δημοκρατική ασθένεια και το φιλελεύθερο δηλητήριο διαβρώνουν βαθέως την κάθε ρίζα της, έως τον νόμο, τις επιστήμες και την θεωρητική σκέψη της. Ενώ οι ηγέτες, εκείνα τα όντα που διακρίνονται, όχι από την βία, την πλεονεξία για το κέρδος και την ικανότητα τους ως εκμεταλλευτές σκλάβων, αλλά από αδιατάρακτες και υπερβατικές ποιότητες ζωής και ανώτερες αξίες, εκλείπουν. Μέσα από την οπτική του Ιταλού φιλοσόφου η Ευρώπη έχει καταντήσει πλέον ένα μεγάλο ανώδυνο σώμα, κατειλημμένο και συντετριμμένο από μια ανησυχία, που δεν τολμάει κανένας όμως να εκφράσει. Ένα σώμα του οποίου το αίμα είναι ο χρυσός, η σάρκα είναι οι μηχανές, τα εργοστάσια και οι εξοπλισμοί, και ο εγκέφαλος του μια σελίδα εφημερίδας. Ένα άμορφο σώμα που τινάζεται ακατάπαυστα οδηγημένο από σκοτεινές και απρόβλεπτες δυνάμεις, και το οποίο συντρίβει ανελέητα οποιονδήποτε επιχειρεί να του αντισταθεί ή να αποφύγει τον μηχανισμό του.
Αυτός ο υπέρμετρα εκθειασμένο «πολιτισμός» της Δύσης υπήρξε ικανός να δημιουργήσει όλο αυτό το άθλιο μόρφωμα, το καυχημένο αποτέλεσμα της δεισιδαιμονίας της «Προόδου», μακριά και πέρα από όλες εκείνες τις υποδειγματικές μορφές των μεγάλων αρχέγονων Αρίων πολιτισμών.
Έτσι, η θηλιά σφίγγει καθημερινά γύρω από εκείνους που παραμένουν ακόμα ικανοί για την μεγάλη απέχθεια και την μεγάλη Εξέγερση. Πρόκειται για τους Θεράποντες, για τους Φύλακες της αείζωης πυράς. Για εκείνους που αντιλαμβάνονται το προσκλητήριο του μεγάλου φιλοσόφου για μια νέα ενωτική Ευρωπαϊκή συνείδηση, και του οποίου αποτελούσε βαθιά πεποίθηση ότι είναι αναπόφευκτο το πεπρωμένο να διαγράψει την τροχιά του, καθώς ο ποταμός της ιστορίας κυλά κατά μήκος της κοίτης που χάραξε για τον εαυτό του.
Πολύ χαρακτηριστικό, άλλωστε, για την κοσμοαντίληψη του είναι ένα απόσπασμα από το έργο του «Ιππεύοντας την Τίγρη», στο οποίο και αναφέρει: «Πρέπει να ληφθεί υπόψη τούτος ο περιορισμός: Ότι πρόκειται να πω, δεν αφορά στο συνηθισμένο άνθρωπο των ημερών μας! Αντίθετα έχω κατά νου τον άνθρωπο που ενώ έχει εμπλακεί με τον σημερινό κόσμο, ακόμη και στα πιο προβληματικά και παροξυσμικά σημεία του, ενδόμυχα δεν ανήκει σ’ έναν τέτοιο κόσμο, ούτε θα ενδώσει σ’ αυτόν. Ουσιαστικά αισθάνεται τον εαυτό του ν’ ανήκει σε μια διαφορετική φυλή απ’ αυτήν της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγχρόνων του».
Υπάρχουν ορισμένες δυνατότητες που είναι ακόμα διαθέσιμες στους έσχατους καιρούς, και οι οποίες αφορούν μόνο σε μια μειονότητα. Αυτή η μειονότητα υπάρχει σε ολόκληρο τον κόσμο και εκείνοι που την απαρτίζουν είναι κατά ένα μεγάλο μέρος άγνωστοι ο ένας στον άλλο, αλλά ενώνονται με έναν πνευματικό δεσμό, διαμορφώνοντας έτσι μια άθραυστη αλυσίδα από παραδοσιακά πνεύματα, τα οποία αποφεύγουν το επίκεντρο της σύγχρονης δημοτικότητας και του πολιτισμού, καθώς ζουν στα πνευματικά ύψη, μη ανήκοντας στον κόσμο αυτό.
Αυτή, λοιπόν, η πνευματική μειονότητα δεν ενεργεί στον κόσμο, αλλά τείνει συμβολικά προς την «αιώνια φλόγα» της παράδοσης, η οποία εξασφαλίζει ότι η γη συνδέεται ακόμα με τον υπερκόσμο. Ο φιλόσοφος δηλώνει ξεκάθαρα ότι αυτό που μπορεί να πράξει αυτή η μειοψηφία είναι να στρατεύσει στο πλευρό της εκείνους που είναι σαστισμένοι, αμήχανοι και παραζαλισμένοι από τον σύγχρονο κόσμο και επιζητούν την απελευθέρωση, έστω και αν δεν γνωρίζουν ακόμα σε τίνος το όνομα. Είναι αναγκαίο να υπάρχουν οι «φύλακες των ιδεών», οι οποίοι θα παρίστανται ως απολογητές των αξιών της παράδοσης, ανθιστάμενοι σθεναρά στις αντιπαραδοσιακές δυνάμεις, ώστε να συνεχίζουν να αντέχουν ανάμεσα σε ένα κόσμο ερειπίων.
Ο Ιούλιος Έβολα, όμως, διαμέσου του φιλοσοφικού του στοχασμού υποδεικνύει και μια ακόμη ατραπό, συνδεόμενη άμεσα με το νιτσεϊκό απόφθεγμα «Σπρώξτε ότι πέφτει», όπως αυτό είχε εκφραστεί δια στόματος Ζαρατούστρα. Αφορά στην επιτάχυνση της διαδικασίας της καταστροφής, ώστε να επιταχυνθεί αναλόγως και ο
ερχομός μιας νέας φυσικής και κοσμικά εναρμονισμένης τάξης, η οποία θα εξαφανίσει την σύγχρονη μεταπολεμική παγκόσμια τάξη των δυνάμεων της οικονομίας και της διάλυσης. Πρόκειται για μια επιλογή που απαιτεί την άμεση ρήξη με τις πλέον καταστρεπτικές διαδικασίες της σύγχρονης εποχής, ενώ ταυτόχρονα προϋποθέτει την προστασία της ψυχής και του πνεύματος, για να χρησιμοποιηθούν για την τελική απελευθέρωση. Ο Ιταλός φιλόσοφος είχε εξηγήσει την διαδικασία αυτή πολύ απλά και ξεκάθαρα, λέγοντας ότι είναι σαν κάποιος να αυτοδηλητηριάζεται με το δηλητήριο ως αντίδοτο ή σαν να ιππεύει μια τίγρη.
Κλείνοντας, αξίζει να θυμηθούμε και να φυλάξουμε στο νου και στην καρδιά μας τα ακόλουθα λόγια του μεγάλου Ιταλού στοχαστή, διαμορφώνοντας ανάλογα τόσο τον ιδεολογικό μας προσανατολισμό, όσο και τις πράξεις μας: «Παρά το ότι η Κάλι Γιούγκα είναι μια εποχή μεγάλων περισπασμών, παραφορών και αλλοφροσυνών, εκείνοι που ζουν κατά την διάρκεια της και κατορθώνουν να παραμένουν ορθοί, μπορούν να επιτύχουν αποτελέσματα που δεν κατορθώθηκαν εύκολα από ανθρώπους οι οποίοι έζησαν σ’ άλλες εποχές».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου