Ο πόλεμος και οι εξοπλισμοί στον κόσμο της Δύσης εγείρουν για άλλη μια φορά θέματα εγγυήσεων. Η έντονη προπαγάνδα έχοντας ύφος σταυροφορίας και χρησιμοποιώντας όλες τις δοκιμασμένες της τεχνικές και μεθόδους είναι ήδη παρούσα. Σήμερα δεν μπορούμε να διερευνήσουμε σε βάθος συγκεκριμένα ερωτήματα που αφορούν τα ειδικά ενδιαφέροντα μας, αλλά να υπαινιχθούμε κάτι πιο γενικό, μία από τις πιο εσωτερικές αντιφάσεις της έννοιας του πολέμου, που υπονομεύει τα θεμέλια του λεγόμενου «Δυτικού κόσμου».
Το τεχνικό λάθος της σκέψης ενός «ενδεχόμενου πολέμου» κυρίως όσον αφορά τα όπλα και τους εξοπλισμούς, τις ειδικές τεχνολογίες και τον βιομηχανικό εξοπλισμό και άλλα παρόμοια, όπως και την αξιολόγηση του ανθρώπου - σύμφωνα με την ωμή πλέον και διαδεδομένη εικόνα στη στρατιωτική λογοτεχνία - απλά σαν «ανθρώπινο αναλώσιμο», έχει επικριθεί ευρέως. Η ποιότητα και το πνεύμα των ανδρών, στους οποίους δίνονται τα όπλα, τα μέσα της επίθεσης και της καταστροφής αντιπροσώπευαν, εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν και θα αντιπροσωπεύουν πάντα το βασικό στοιχείο του «ενδεχόμενου πολέμου». Καμία κινητοποίηση δεν θα είναι ποτέ «καθολική» αν το πνεύμα και ο ρόλος των ανθρώπων που θα δοκιμαστούν σε αυτά που χρειάζεται δεν έχουν ακόμα δημιουργηθεί.
Πώς είναι τα πράγματα στο θέμα αυτό για τον κόσμο των «δημοκρατιών;» Τώρα θέλουν, για τρίτη φορά αυτόν τον αιώνα, να οδηγήσουν την ανθρωπότητα σε πόλεμο, στο όνομα του «πολέμου ενάντια στον πόλεμο». Αυτό απαιτεί από τους ανθρώπους να καταπολεμήσουν την ίδια στιγμή αυτό για το οποίο επικρίνεται ο πόλεμος. Απαιτεί ήρωες, ενώ διακηρύσσει τον πασιφισμό ως το ύψιστο ιδανικό. Απαιτεί πολεμιστές, ενώ έχει κάνει την έννοια του «πολεμιστή» συνώνυμο του εισβολέα και του εγκληματία, έχοντας παράλληλα μειώσει την ηθική βάση του «δίκαιου πολέμου» με εκείνη μίας μεγάλης κλίμακας αστυνομική επιχείρηση, και την σημασία του πνεύματος του αγώνα με αυτή που κάποιος απλά υπερασπίζεται τον εαυτό του ως έσχατη λύση.
Το ιδανικό της αστικής τάξης.
Ας εξετάσουμε αυτό το πρόβλημα πιο προσεκτικά. Βάσει ποιάς αιτίας θα πρέπει ο άνθρωπος του «Δυτικού συνασπισμού» να πάει στον πόλεμο και να αντιμετωπίσει τον θάνατο; Είναι προφανώς παράλογο κάτι τέτοιο να απαντηθεί στο όνομα του αστικού ιδανικού, στην προσεκτικά διατηρηθείσα «ασφάλεια» της ύπαρξης που απεχθάνεται τον κίνδυνο, και η οποία υπόσχεται ότι η μέγιστη άνεση του ανθρώπινου ζώου θα πρέπει να είναι εύκολα προσβάσιμη σε όλους. Λίγοι θα είναι αρκετά παραπλανημένοι ώστε να φανταστούν ότι θυσιάζοντας τους εαυτούς τους, μπορούν να διασφαλίσουν όλα αυτά για τις μελλοντικές γενιές. Κάποιοι θα προσπαθήσουν να αναγκάσουν άλλους να πάνε και να πολεμήσουν αντί για αυτούς, προσφέροντας ως κίνητρα όμορφα λόγια για τον ανθρωπισμό, την δόξα και τον πατριωτισμό. Εκτός αυτού, για το μόνο πράγμα για το οποίο θα πάλευε κάποιος σε έναν τέτοιο κόσμο είναι το δικό του «δέρμα» .
Η έννοια του «δέρματος» εδώ είναι ίδια με την αίσθηση που δίνει ο Curzio Malaparte στην μεταπολεμική νουβέλα του για τους αγώνες της ζωής στην Ιταλία υπό την κατοχή των Συμμάχων, με τίτλο «The Skin»: «Ασφαλώς, μόνο το δέρμα είναι αναμφισβήτητο και απτό. Κανένας πλέον δεν παλεύει για την τιμή, την ελευθερία, την δικαιοσύνη. Παλεύει για αυτό το αηδιαστικό δέρμα. Δεν μπορείτε καν να φαντασθείτε για τί είναι ικανός ο άνθρωπος, για τί ηρωισμούς και ατιμίες προκειμένου να σώσει το δέρμα του».
Εάν κάποιος θέλει μια δήλωση πίστεως από τον δημοκρατικό κόσμο πέρα από όλα τα προσχήματα του, αυτή εμπεριέχεται σε αυτές τις λέξεις, οι οποίες εκφράζουν το μοναδικό του δόγμα, αφήνοντας κατά μέρος την απλή πολυλογία και τα ψέματα, με τα οποία μπορεί να εξοπλίσει πνευματικά τον στρατό του. Αυτό σημαίνει να σπεύσει κάποιος στην σταυροφορία ενάντια στην Κομμουνιστική απειλή μονάχα εξαιτίας της φυσικής τρομοκρατίας, του φόβου για το δικό του δέρμα, για το τρομακτικό και αμφιταλαντευόμενο ιδανικό του αστικού κομφορμισμού και φιλισταιισμού, της αστικής ασφάλειας, του «πολιτισμού» του εξημερωμένου και τυποποιημένο ανθρώπινου ζώου, το οποίο τρώει και συνουσιάζεται, και του οποίου τα όρια διανοητικής αντίληψης φτάνουν μέχρι την ανάγνωση περιοδικών, το Χόλυγουντ και τα αθλητικά στάδια.
Έτσι, όσοι κατ’ ουσίαν στερούνται ηρωισμού θα επιδιώξουν την αφύπνιση πολεμιστών για την «άμυνα της Δύσης» ποντάροντας επάνω στο σύμπλεγμα του άγχους. Από την στιγμή που έχουν διαφθείρει βαθέως την γνήσια Δυτική ψυχή και επιπλέον απαξιώσει, υποτιμήσει και εξευτελίσει, πρώτον, την πραγματική βάση του κράτους, την ιεραρχία και την ανδρική αλληλεγγύη, και δεύτερον, την έννοια του πολέμου και της μάχης, θα πρέπει τώρα να αποτελέσουν οι ίδιοι το «καλό χαρτί» μιας αντιμπολσεβίκικης σταυροφορίας.
Αρκετά με τις ψευδαισθήσεις.
Δεν μπορούν να απομείνουν πολλές ψευδαισθήσεις, όσον αφορά στο είδος της «ηθικής» που μπορεί να υποστηρίξει αυτή την απόπειρα, την οποία δεν μπορεί να αντικαταστήσει καμία βιομηχανική κινητοποίηση με ατομικές βόμβες, υπερηχητικά μαχητικά και ούτω καθεξής. Εξαιτίας αυτών των «καλών χαρτιών», ο «Δυτικός κόσμος» βρίσκεται σήμερα στα πρόθυρα ενός τρίτου πιθανού κατακλυσμού παγκόσμιου επιπέδου, έχοντας αποσυνθέσει και προσβάλλει ότι είχε επιβιώσει από τις αυθεντικές πολεμικές παραδόσεις της Ευρώπης και της Άπω Ανατολής.
Στον αντίπαλο συνασπισμό υπάρχουν δυνάμεις οι οποίες συνδυάζουν την τεχνολογία με την στοιχειώδη δύναμη του φανατισμού, την σκοτεινή και άγρια αποφασιστικότητα και την περιφρόνηση για την ατομική ζωή, που εντοπίζονται μεταξύ των μαζών, οι οποίες λόγω των δικών τους αρχαίων παραδόσεων δύσκολα δίνουν αξία στην δική τους ύπαρξη. Αυτή είναι η παλίρροια που θα διογκωθεί, όχι μόνο ενώπιον της Κόκκινης Ανατολής, αλλά και σε όλο το σύνολο μιας μιασμένης και εξαπολυμένης Ασίας.
Ωστόσο, αυτό που απαιτείται πραγματικά για την υπεράσπιση της «Δύσεως» ενάντια στην αιφνίδια άνοδο των εν λόγω βαρβαρικών και στοιχειωδών δυνάμεων είναι η ενίσχυση ενός ηρωικού οράματος για την ζωή, σε βαθμό ίσως άγνωστο ακόμη στον Δυτικό άνθρωπο. Εκτός από τον στρατιωτικό και τεχνικό εξοπλισμό, ο κόσμος των «Δυτικών» έχει στην διάθεση του μόνο μια χολή και άμορφη ουσία, την λατρεία του δέρματος, τον μύθο της «ασφάλειας» και του «πολέμου ενάντια στον πόλεμο», και το ιδανικό μιας μακράς, άνετης, εγγυημένης «δημοκρατικής» ύπαρξης, η οποία είναι προτιμότερη από το ιδανικό της εκπλήρωσης, το οποίο μπορεί να βιώσει κανείς μόνο μεταξύ των συνόρων ζωής και θανάτου, δηλαδή στην συνάντηση της ουσίας της ζωής με την ακρότητα του κινδύνου.
Ορισμένοι θα φέρουν ως αντίλογο ότι μετά από όλα αυτά που έχει περάσει η Ευρώπη, έχουμε χορτάσει από «μιλιταρισμό» και πολεμοκαπηλεία, και ότι ο «ολοκληρωτικός πόλεμος» θα πρέπει να μείνει στο παρελθόν και να ξεχαστεί. Πράγματι, ο «μιλιταρισμός» μπορεί να αφεθεί στο παρελθόν, δεδομένου ότι αποτελεί μονάχα μια υποβαθμισμένη, κατώτερη ηχώ μιας ηρωικής αντίληψης, ωστόσο και η καταδίκη κάθε ηρωισμού ως «μιλιταρισμό» αποτελεί ένα από τα τεχνάσματα της «δημοκρατικής» προπαγάνδας, ένα τέχνασμα που τώρα έχει αρχίσει να έχει τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα για τους υποστηρικτές της. Ωστόσο, σε οποιαδήποτε περίπτωση, δυστυχώς, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρξει καμία επιλογή, καθώς θα είναι δύσκολο για τις δυνάμεις που βρίσκονται ήδη σε κίνηση να σταματήσουν και θα παραμείνει μονάχα μια πορεία δράσης: να ιππεύσουν την τίγρη, όπως το θέτει το ινδουιστικό ρητό.
Ένας από τους πλέον υμνημένους σύγχρονους συγγραφείς της Ευρώπης έχει γράψει σχετικά με τον μοντέρνο πόλεμο, για γεγονότα τα οποία βίωσε πλήρως και με δραστήριο τρόπο (συμμετείχε εθελοντικά, τραυματίστηκε δεκαοκτώ φορές, και τιμήθηκε με το γερμανικό ανώτατο στρατιωτικό παράσημο), η αξία των οποίων θα γίνεται ολοένα και περισσότερο εμφανής στους καιρούς που έρχονται. Συγκεκριμένα, έχει πει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος, δημιουργώντας τον κόσμο της τεχνολογίας και θέτοντας τον σε λειτουργία, υπέγραψε ταυτόχρονα με το όνομα του σε ένα χρέος, το οποίο καλείται να πληρώσει τώρα ο ίδιος. Η τεχνολογία, το δημιούργημα του, στρέφεται εναντίον του, υποβιβάζοντας τον σε δικό της εργαλείο και απειλώντας τον με καταστροφή. Η εκδήλωση αυτού του γεγονότος γίνεται περισσότερο ευκρινής στον σύγχρονο πόλεμο: ολοκληρωτικός, στοιχειώδης πόλεμος, η ανελέητη πάλη με τον ίδιο τον υλισμό. Ο άνθρωπος δεν έχει καμία άλλη επιλογή, παρά μόνο να αντιμετωπίσει αυτή την δύναμη, για να καταστήσει τον εαυτό του σε θέση να απαντήσει σε αυτή την πρόκληση, βρίσκοντας εντός του τις μέχρι πρότινος ανύποπτες πνευματικές διαστάσεις και αφυπνιζόμενος στις μορφές ενός ακραίου, ουσιώδους ηρωισμού, μορφές οι οποίες αν και δεν φροντίζουν σε τίποτα το άτομο του, εντούτοις δίνουν ουσία και υπόσταση σε αυτό που ο προαναφερθείς συγγραφέας αποκαλεί εντός του το «απόλυτο άτομο», δικαιώνοντας έτσι όλο το σύνολο της εμπειρίας.
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε. Ίσως αυτή η πρόκληση θα αποτελέσει την θετική πλευρά του παιχνιδιού ειδικά για τους ικανούς άνδρες, δεδομένου ότι το παιχνίδι αυτό πρέπει να γίνει αποδεκτό και να διεξαχθεί έτσι και αλλιώς. Η επικράτηση της αρνητικής πλευράς, της αγνής καταστροφής, μπορεί να είναι τρομακτική, καταχθόνια. Ωστόσο, καμιά άλλη επιλογή δεν δίνεται στον σύγχρονο άνθρωπο, από την στιγμή που αυτός ο ίδιος είναι ο μοναδικός δημιουργός του πεπρωμένου και η οπτική που τώρα αρχίζει να βλέπει.
Αυτή δεν είναι η στιγμή να σταθούμε σε τέτοιες προοπτικές. Άλλωστε, ότι έχουμε αναφέρει δεν αφορά κανένα συγκεκριμένο έθνος, ούτε καν το παρόν. Αφορά την εποχή που τα πράγματα θα γίνουν σοβαρά σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο για τα συμφέροντα των αστών και του καπιταλιστικού κόσμου, αλλά για αυτούς τους άνδρες που γνωρίζουν, και εκείνη την στιγμή θα εξακολουθούν να είναι σε θέση να συγκεντρωθούν σε έναν ακλόνητο συνασπισμό.
Απόσπασμα από την συλλογή «Η Μεταφυσική του Πολέμου» του Julius Evola.
ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
http://antepithesi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου