Κύπρος

Κυριακή, 29 Μαρτίου 2015 -

Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας "Εμπρός"

Στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας. Σκοπός τους ήταν να εναποθέσουν λίγα λουλούδια στον τόπο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ τον οποίον δολοφόνησαν οι «Γκρίζοι Λύκοι». Την ίδια μέρα, ημέρα της κηδείας του εξαδέλφου του, Τάσσου Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού δολοφονήθηκε από τούρκους ελεύθερους σκοπευτές μεταξύ των οποίων ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, «υπουργός» του ψευδοκράτους και πράκτορας των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Στις 24 Ιουνίου 2008 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδί- κασε την Τουρκία για την δολοφονία των Σολωμού και Ισαάκ (συγκεκριμένα για την παραβίαση του άρθρου 2 της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, επειδή δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν οι υπαίτιοι για τον θάνατο του).

Και η Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη. Σε λίγες μέρες το ζήτημα της Κύπρου θα έρθει και πάλι στο προσκήνιο. Οι επίγονοι αυτών που αποφάνθηκαν ότι η Κύπρος βρίσκεται μακριά, προφανώς μακρύτερα από όσο βρίσκεται το Αφγανιστάν ή οι ακτές της Αφρικής, πολιτικοί του «συνταγματικού τόξου» του ελλαδικού και του κυπριακού κράτους, με αφορμή την κήρυξη του απελευθερωτικού αγώνα από τον Γεώργιο Γρίβα-Διγενή, θα θυμηθούν και θα συγκινηθούν εμπρός στις τηλεοπτικές μηχανές λήψεως για να αγοράσουν πάλι το κουτόχορτο οι τηλεθεατές και να εκτιμήσουν δεόντως τα «πατριωτικά» τους αισθήματα, παρακαταθήκη για τις επόμενες εκλογές: «Να, είχε κάνει τότε κι εκείνη τη δήλωση… Πατριώτης είναι κι αυτός, και τα λέει και στρωτά…». Προπαντός, μην χάσει κανείς τον ύπνο του. Το σήριαλ της Κύπρου θα παίζεται και αύριο σε επανάληψη.

Ας μην μιλήσουμε λοιπόν για προδότες. Για νοσταλγούς του εθνάρχη της προδοσίας της Κύπρου, σοσιαλιστές αμερικάνους πρωθυπουργούς και αριστεριστές τραγουδιστές με καπιταλιστικές τσέπες που θέλουν το Αιγαίο να ανήκει στα ψάρια. Οι «πατριώτες» πόσο μοιάζουν με τους προδότες, και πόσο διαφέρουν από τον Σολωμού και τον Ισαάκ; Τι έννοια έχει η θυσία τους; Ήξερε ο Σολωμού τον κίνδυνο, σκαρφαλώνοντας στον ιστό του κατακτητή με το τελευταίο τσιγάρο του στο στόμα; Τι πίστευε ότι θα πετύχαινε;

Η απάντηση είναι για όλους όσους αναρωτιούνται τι νόημα έχει να αγωνίζεσαι ενάντια στον ξένο δυνάστη και στα εγχώρια ενεργούμενά του. Να θυμίσει πως τίποτα δεν τελειώνει, τίποτα δεν τέλειωσε, πως οι Ελληνες μπορούν ακόμη να ζήσουν σαν τον Αυξεντίου, τον Καραολή, τον Μάτση, τον Δημητρίου, τον Παλληκαρίδη. Πως μπορούν ακόμη να λένε ΟΧΙ, να περιφρονούν, να μάχονται και να νικούν αυτοκρατορίες που άλλοι λαοί τρέμουν μπροστά τους. Πως μπορούν ακόμη να ψιθυρίζουν μέσα τους και να προχωρούν, και σαν χρειάζεται να δονούν το σύμπαν με το τραγούδι τους:

Με κλείσανε σε ανήλιαγο κελί,
με ρίξανε σε απάτητο μπουντρούμι.
Μα ακούω φωνή μα ακούω κραυγή σπαθί,
στα χείλη μου ανυπόταγο τραγούδι.

Δεν έχω λόγια για να κάνω όμορφους στίχους,
δεν έχω νότες για να κάνω μουσική.
Έχω το αίμα και το δάκρυ σου σταυρό μου
και την σημαία μας στα χέρια αφήγητη.

Τι νόημα έχουν οι λέξεις, παρά να δίνουν θάρρος σε όσους κουράζονται και χάνουν τον βηματισμό τους μέσα στην οχλαλοή της κατασκευασμένης καθημερινότητας. Σε αυτούς, σε όλους μας, ταιριάζουν αυτοί οι στίχοι, οι αφιερωμένοι στον Τάσσο Ισαάκ:

Ας ήταν απ’ το αίμα σου
μονάχα μια σταγόνα
να ‘παιρνα και να μπόλιαζα
όσους δεν έχουν αίμα...
Σταθείτε ορθοί και δυνατοί
και όποιοι και αν έρθουν καιροί,
στου κόσμου το παζάρι,
μην πουληθείτε σκλάβοι!

Εμπρός, εμπρός και μόνον εμπρός για την τελική νίκη, για την ανάσταση του Έθνους .