Μπορεί να μην χρειάζεται η εισαγωγή, αλλά θα το πω μια και καλή, για να συνεννοηθούμε: Ψηφίζω ΚΑΙ στηρίζω ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ.
Ωραία. Το είπα. Και τώρα μπορεί η Αντιτρομοκρατική να μπουκάρει, να αδειάσει στο πάτωμα τα συρτάρια της ντουλάπας μου, να μαζέψει καμιά εκατοστή κούτες απ’ ό,τι της γυαλίσει προς εξέταση, να σπάσει τους κουμπαράδες με τα φραγκοδίφραγκα των παιδιών μου, και να μου στείλει και τίποτε μυστήριους με το μαλλί τάχαμου μοϊκάνα να πιάνουν στασίδι από το χάραμα έξω απ’ το σπίτι μου.
Λοιπόν, συνέβη κι αυτό, μερικούς μήνες πριν, ένα χρόνο και, για την ακρίβεια. Και τρόμαξα. Πολύ. Όχι για τα πεταμένα πράγματα, για την παραβίαση της ζωής μου, για το αγρίεμα των ανήλικων παιδιών μου. Αλλά για τους τύπους που πήγαιναν τον πατέρα των παιδιών μου σαν το λιοντάρι στο κλουβί, με τις χειροπέδες στα χέρια. Και για το άδικο, γι’ αυτά τα δυο.
Λοιπόν, τρόμαξα. Και θύμωσα. Και έκλαψα. Πολύ. Και πέρασα νύχτες παγωμένη, με τα μάτια να κοιτάζουν το σκοτάδι. Κι έκανα ατελείωτα δρομολόγια με καλούς φίλους και καλούς συγγενείς (που φάνηκαν μάγκες και παλικάρια στα δύσκολα), κι έχασα εκατομμύρια εργατοώρες πηγαίνοντας πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, χωρίς αιτία, γιατί έτσι το θέλησε ο Σαμαράς και το παρεάκι του Μαξίμου. Κι έχασε και η Πατρίδα (δηλαδή κι εσύ), απ’ όσα είχε κι έχει να δώσει στην Πατρίδα και σε σένα ο Αρχηγός, κι ο συναγωνιστής μου κι οι συναγωνιστές μας.
Κι αφού έγιναν όλα αυτά, και με τρόμαξαν, και μ’ έκαναν να κλαίω, κι εγώ, και τα παιδιά και τα σόγια και οι φίλοι. Μάντεψε. Η μάλλον, Κοίταξε.
Είμαστε εδώ. Στη Χρυσή Αυγή.
Σταθήκαμε απέναντι στους αέρηδες. Ισιώσαμε τα πανιά μας. Μαζέψαμε τον θυμό μας και τη στενοχώρια μας και τα κάναμε ΚΑΤΙ. Αντί να μουρμουρίζουμε και να παραπονιόμαστε και να καταριόμαστε τα σκοτάδια, καταπώς έγραφαν οι μιλιταίρ τσάντες μας, όταν ήμασταν δεκάξι, κάναμε αυτό:
Ανάψαμε μισό εκατομμύριο λαμπάδες ίσαμε το μπόι της Ελλάδας, γιατί ΝΑΙ, τόσο θάρρος θέλει, για να πάρεις τα πόδια σου, να μπεις πίσω από το άθλιο παραβάν της άθλιας «δημοκρατίας» που δεν ανέχεται άλλη γνώμη από αυτή του Σαμαρά, και να ρίξεις το χαρτάκι που γράφει ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ μες στο κουτί με το χαμόγελο. Τόσο απλό.
Μην μου λες λοιπόν ότι φοβάσαι. Πες πως προτιμάς να πεθάνεις ταπεινωμένος από τον γκαβό (ζητώ συγγνώμη από όλους τους υπολοίπους γκαβούς πλην Σαμαρά) που δίνει εντολές στον Παναθηναϊκάκια να σε (#@%). Πες στο: Προτιμώ να @#% την Πατρίδα και το σόι μου η Μέρκελ, ο Βενιζέλος κι ο Σαμαράς.
Αλλά μην μου λες ότι φοβάσαι.
Εμείς οι Χρυσαυγίτες ζήσαμε τον φόβο, κι είμαστε εδώ. Με το κεφάλι ψηλά, με το κεφάλι σοφότερο, ναι, όταν χρειάζεται και με την γλώσσα έξω, στο πολιτικάντικο σκυλολόι των υποκριτών, των κλεφτών και των ψευτών.
Λάκισαν, θα πεις, δυο απ’ τους πρώτους δεκαοχτώ. Δες τους και πες στον εαυτό σου αν τους μοιάζεις. Αν τους μοιάζεις , ώρα καλή. Λυπάμαι, αλλά δεν σε λυπάμαι.
Αν όμως μοιάζεις σε κάποιον έστω από τους δεκάξι που έμειναν, η θέση σου είναι μαζί μας και πουθενά αλλού. Δεν χρειάζεται να μπεις στην φυλακή. Δεν χρειάζεται καν να μείνεις κλεισμένος στο σπίτι, ή με το χανζαπλάστ στο στόμα (με εντολή Σαμαρά). Μόνο να πας στις 25, μια βδομάδα και λίγο από σήμερα, και να ψηφίσεις τους μόνους που στάθηκαν όρθιοι για σένα.
Τα γράφω αυτά, μιας και είμαστε στην αρχή της χρονιάς, και είμαστε λίγο πριν τις εκλογές, και βλέπω τα ποσοστά των αναποφάσιστων που κοντεύουν να βγάλουν αυτοδυναμία, κι ακούω την δικαιολογία πως «ο κόσμος φοβάται να πει ότι ψηφίζει ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ». Και παρότι δεν μου αρέσει καθόλου να γράφω με κεφαλαία, θα το πω μεγαλοφώνως και κεφαλαιογράμματα:
ΜΗΝ ΦΟΒΟΣΑΣΤΕ-ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΝΑ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ
Ψηφίζω Χρυσή Αυγή για χίλιους δυο λόγους. Τους βασικούς θα τους διαβάσεις στο Πρόγραμμά μας. Αυτοί είναι μερικοί επιπλέον:
Για να μην φοβάσαι, εσύ ο φοβισμένος, να βγεις από την πόρτα σου.
Για να μπορείς να μιλάς Ελληνικά με τα παιδιά σου, τον παπά, τον δάσκαλο και τον μπακάλη της γειτονιάς σου.
Για να παίρνεις το ταίρι σου αγκαλιά και να κοιτάτε μαζί το φεγγάρι χωρίς το φόβο του εισαγόμενου συμπλεγματικού με το γιαταγάνι.
Γιατί πιστεύω ότι σαν Έλληνας που είσαι, σου αξίζει να ζεις με αξιοπρέπεια, με μπόλικα κεραμίδια πάνω απ’ το κεφάλι σου, και μια δουλειά που να έχει νόημα κι αποτέλεσμα.
Γιατί πιστεύω ότι οι ελαιώνες και τα δάση με τις βελανιδιές και τα πουρνάρια, τους κέδρους και τις οξιές, και οι απέραντες θάλασσες όπου σάλπαρε ο Οδυσσέας, δίδαξαν οι Κένταυροι και χόρεψαν οι Νύμφες δεν είναι παραμύθια μα υπάρχουν σε ένα σύμπαν τόσο μικρό και τόσο μεγάλο όσα τα μόρια του σώματός σου.
Για ακόμη περισσότερους λόγους στηρίζω την Χρυσή Αυγή.
Γιατί είναι η μόνη αληθινή. Ξέρεις άραγε πόσο δρόμο και πόσο κουράγιο θέλει η Αλήθεια;
Γιατί ξέρω πού βρίσκομαι με την Χρυσή Αυγή.
Γιατί μπορώ να λέω τις σκέψεις μου ανοιχτά, να διαφωνώ, να συμφωνώ, να προχωρώ μαζί της.
Γιατί γράφω στα μετερίζια της κάμποσα χρόνια, πολλά και διαφορετικά, κι ο Αρχηγός δεν με λογόκρινε ποτέ.
Γιατί, γιατί, γιατί…
Πίστεψε, λοιπόν, και μη φοβάσαι.
Κάνε να βγει η ψυχή τους απ’ τον φόβο. Κάνε τους να μετανιώσουν που σου βγάζουν κάθε μέρα την ψυχή, φόρο το φόρο το μισθό, κόψιμο το κόψιμο τη σύνταξη , και φέτα-φέτα το πιο ακριβό, τα όνειρά σου για τη Ζωή σε τούτη την υπέροχη Πατρίδα.
Κάντε τους να τους βγει η ψυχή, λοιπόν!
Ένα από τα πολύ καλά συνθήματα αυτών των εκλογών, ένα από τα δυο αγαπημένα μου, είναι αυτό: “Ήρθε η ώρα να φωνάξεις-Χρυσή Αυγή, η φωνή σου”.
Εμπρός λοιπόν! Δείξε πως ζεις!
Φώναξε δυνατά και κάνε τους να φύγουν. Φώναξε με την αληθινή φωνή σου.
Φώναξε: ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ-ΠΑΠΠΑ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/fwnaje-chrush-augh#ixzz3Ot7LR6zj
