Το εθνικό θέμα της κατεχόμενης Βορείου Ηπείρου έχει αρκετές ομοιότητες εις ό,τι αφορά στην ενδοτικότητα και την υποτελή στάση των εκάστοτε τοποτηρητών, με τα όσα συνέβησαν γύρω από το άλλο εθνικό θέμα της Μακεδονίας ΜΑΣ, με το οποίο ασχοληθήκαμε στις δύο προηγούμενες αναφορές. Ως κύριο θέμα στο παρόν κείμενο έχουμε κάποιες συγκεκριμένες δηλώσεις, ενός “τοτέμ” για το κόμμα της ΝΔ. Αναφέρομαι στον Ευάγγελο Αβέρωφ, «πνευματικό πατέρα» τόσο του Αντώνη Σαμαρά όσο και του, τελειωμένου πια πολιτικά, Γιώργου Καρατζαφέρη. Ο Αβέρωφ, ο οποίος για πολλούς αποπροσανατολισμένους και απληροφόρητους Έλληνες εθεωρείτο “μεγάλος πατριώτης”, συνδέεται με πολλές αρνητικές στιγμές για τον Ελληνισμό. Και αν για τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, τον ρόλο του στην επάνοδο Καραμανλή το 1974, καθώς και για την περιβόητη “αποχουντοποίηση”, οι ευθύνες του είναι λίγο ως πολύ γνωστές, υπάρχει και το γεγονός ότι έχει αρνητική ανάμειξη και στο Βορειοηπειρωτικό. Συγκεκριμένα, το 1945, υποστήριζε ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να παραιτηθεί από την διεκδίκηση της Βορείου Ηπείρου! Για την ακρίβεια, την περίοδο από τον Νοέμβριο του 1944 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1945, ο Αβέρωφ βομβάρδιζε με εκθέσεις την Ελληνική κυβέρνηση και το Γενικό Επιτελείο Στρατού για το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα. Με την υπ΄ αριθμόν 225 (3-2-1945) απόρρητη έκθεσή του, ο Αβέρωφ αντιδρούσε «στο φλογερόν, αλλά και τυφλόν αίσθημα και το στενό πολιτικό συμφέρον πολλών ιθυνόντων που δεν ηθέλησαν να έλθουν εις αντίθεση με την κοινή γνώμη και να ομιλήσουν την γλώσσαν της αληθείας», σ’ ό,τι αφορά το θέμα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Οι βασικές κατευθυντήριες θέσεις του Αβέρωφ, γύρω από το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, σύμφωνα με την απόρρητη έκθεση του 1945, είναι οι εξής:
«Οι Ελληνόφωνες της Αλβανίας αποτελούν μια μικρή διεσπαρμένη μειοψηφία, μια αναλογία μικρά, αποκλείουσα την εθνολογική βάση των διεκδικήσεων μας. Υπάρχουν, δε, πάρα πολλοί Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, που με φανατισμό μάλιστα, υποστήριζαν ότι μόνο η γλώσσα τους είναι Ελληνική, ενώ οι ίδιοι αισθάνονται σαν γνήσιοι Αλβανοί. Το Ελληνόφωνο στοιχείο της Αλβανίας, όχι απλώς δεν καταπιέζεται αλλά ουδόλως επιθυμεί την ένωση με την Ελλάδα. Και ακόμα πως υπάρχουν πολλοί, όπως οι Ελληνόφωνες διανοούμενοι και άλλοι, - αξιόλογο μέρος της ελληνικής μειονότητας -, οι οποίοι εχθρεύονται την ένωση με την Ελλάδα. Ένας από τους λόγους που αισθάνονται ταυτισμένοι με την μοίρα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, είναι ότι πολλοί Βορειοηπειρώτες Έλληνες έπαιξαν ρόλο εις τον Αλβανικό παρτιζανικό αγώνα, είναι δηλαδή η θέση, την οποία ούτοι καταλαμβάνουν εις την κοινωνία της αύριον. Όσοι Έλληνες της “μητρός Πατρίδος” ή απόδημοι Βορειοηπειρώτες επιμένουν στην ένωση, υφίστανται την επίδραση μιας καταστάσεως, η οποία οριστικώς παρήλθεν. Εδημιουργήσαμεν μια ψευδαίσθηση, επισπεύσαμε τυφλά εις αυτήν και η εξωτερική μας πολιτική παρεσύρθη από αυτήν και από τα φωνάς του πεζοδρομίου, τας οποίας η ψευδαίσθηση προεκάλει. Πλείστοι των Πολιτικών μας ανδρών δεν γνωρίζουν και αυτοί την κατάσταση. Η Ελληνική εξωτερική πολιτική, που υιοθετεί το σύνθημα της Ένωσης της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα, παρασύρεται από την κοινή γνώμη, που είναι “φανατισμένη” σχετικά με το θέμα αυτό: Αν συνεχίσει η Επίσημη Ελλάδα να διακηρύσσει αυτή την διεκδίκηση, κινδυνεύει να εκτεθεί “στους μεγάλους συμμάχους” και να θεωρηθεί χώρα με “πείσμονες ιμπεριαλιστικές βλέψεις”».
Λίγο πιο κάτω ο Αβέρωφ ξεπερνά κάθε όριο, λέγοντας τα εξής: «…Παραιτούμενοι της διεκδικήσεως ταύτης, θα πρέπει να είμεθα απολύτως αποφασισμένοι επ΄ αυτής και να μην δεχθούμε την Βόρειο Ήπειρο έστω και αν αυτή μας παραχωρείτο υπό των μεγάλων Συμμάχων μας.». Στο τέλος της έκθεσης σαφέστατα υποδεικνύει ότι πρέπει η επίσημη Ελλάδα να αγνοήσει την σχετική αντίδραση της κοινής γνώμης και να «παραιτηθώμεν ειλικρινώς, σαφώς και από τούδε πάσης διεκδικήσεως επί της Βορείου Ηπείρου»! Τα στοιχεία αυτά πρωτοδημοσιεύθηκαν , αν δεν κάνω λάθος, στο αριστερό περιοδικό ΑΝΤΙ και κατόπιν στην εφημερίδα «ΣΤΟΧΟΣ» και απ’ ό,τι γνωρίζω ουδέποτε διαψεύστηκαν από τον ίδιο τον Αβέρωφ. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα παραπάνω, ο Αβέρωφ εταυτίζετο απόλυτα με την προπαγανδιστική εικόνα των Αλβανών κομμουνιστών του Ενβέρ Χότζα, μια εικόνα, η οποία αργότερα υποστηρίχθηκε σθεναρά για αρκετά χρόνια από τους εγχώριους θαυμαστές του αιμοσταγούς ανθέλληνα δικτάτορα των Τιράνων. Οι υπόδουλοι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας χαρακτηρίζονται όχι ως Ελληνικής καταγωγής, αλλά ως «Ελληνόφωνες», οι οποίοι μάλιστα θεωρούν τους εαυτούς τους Αλβανούς!
Το σύνολο του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού ταυτίζεται ατυχώς (και αναιδώς) με μερικούς προδότες-συνεργάτες του Χότζα, οι οποίοι μεταπολεμικά έγιναν “βασιλικότεροι του Βασιλέως” σχετικά με τον κατατρεγμό, τους διωγμούς, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες χιλιάδων Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι δεν αρνήθηκαν ποτέ την Ελληνικότητά τους, ούτε στην καταγωγή, ούτε στην συνείδηση. Η ακλόνητη πεποίθηση του Ελληνικού Λαού για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου χαρακτηρίζεται ως “φωνάς πεζοδρομίου”, “ψευδαίσθηση”, “φανατισμένη”, “τυφλόν αίσθημα”. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, με τέτοιες θέσεις ποια είναι η διαφορά του Αβέρωφ από τον Ζαχαριάδη; Η υποτέλεια, η ενδοτικότητα, η προδοσία, δεν έχουν συγκεκριμένη πολιτική ή κομματική ταυτότητα. Μπορεί άνετα, ανάλογα με τον χώρο ή τον χρόνο, όπου εξελίσσεται κάθε περίπτωση, να έχει δεξιά ή αριστερή προέλευση. Το παράδειγμα του Αβέρωφ, το οποίο παρουσιάσαμε στο παρόν άρθρο, είναι ενδεικτικό μιας ολόκληρης νοοτροπίας, η οποία χαρακτήρισε, ως επί το πλείστον, τις μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Ελλάδας. Νοοτροπίες, τις οποίες είδαμε και στις δύο προηγούμενες αναφορές, θα εξετάσουμε όμως, ως επιστέγασμα και τελικό συμπέρασμα και στο επόμενο κείμενο.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου