Τα λαμπρά αποτελέσματα, τα οποία προέκυψαν, κατά τα πρόσφατα χρόνια, από την εφαρμογή των επιστημονικών ανακαλύψεων προς επίτευξη βιομηχανικών και άλλων πρακτικών επιδιώξεων, είναι φυσικά, τα περισσότερο δημοφιλή από τα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται προκειμένου να τονιστεί ο υπέροχος χαρακτήρας των καιρών μας. Ωστόσο εμείς δεν θα ασχοληθούμε με το τελευταίο αυτό κεφάλαιο, καθώς έχουμε διευκρινήσει ότι έπ' ουδενί αρνούμεθα ή υποτιμούμε την σημασία της τεχνικής προόδου. Αυτό το οποίο σαφώς αρνούμεθα είναι ότι έχει επιτευχθεί οποιαδήποτε, εντελώς, πρόοδος στον τομέα της καθαυτής αξίας του ανθρώπου, είτε σε ατομικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο, και οι θεωρήσεις μας σχετικά με την καθολική ικανότητα των ανθρώπων για γραφή και ανάγνωση, καθώς και με άλλα ιδιαιτέρως εκτιμηθέντα δείγματα καλυτέρευσης, για τα οποία επαίρονται οι σύγχρονοί μας, έχουν στο σύνολό τους αφετηρία την τελευταία μας, και μόνον, αυτή θέση. Εμείς πιστεύουμε ότι η αξία του ανθρώπου ( όπως εν τέλει και κάθε πλάσματος ) δεν έγκειται απλώς και μόνο στην διάνοια του, αλλά στο πνεύμα του, την ικανότητα του να αντανακλά εκείνο, το οποίο, ελλείψει μιας περισσότερο ακριβούς λέξης, επιλέγουμε να αποκαλούμε θείο στοιχείο, εκείνο, δηλαδή το οποίο είναι αληθινό και ωραίο πέραν πάσης υλικής εκδήλωσης, το οποίο παραμένει άχρονο ( και, κατά συνέπεια, αμετάβλητο ) εν τω μέσω όλων των μεταβολών και στο οποίο εμείς πιστεύουμε, με την διαφορά ότι στην δική μας οπτική ( αντίθετα με όσα διατείνονται οι Χριστιανοί) η ικανότητα αντανάκλασης του Θείου συνδέεται στενά με την φυλή, στην οποία ανήκει κάποιος, και την σωματική του υγεία, ή, με άλλα λόγια, ότι το πνεύμα είναι ο,τιδήποτε άλλο παρά ανεξάρτητο του σώματος. Εμείς, λοιπόν, από την πλευρά μας, αδυνατούμε να διαπιστώσουμε ότι οι ποικίλες βελτιώσεις,των οποίων γινόμαστε στην σημερινή εποχή μάρτυρες, στους τομείς της εκπαίδευσης ή της κοινωνίας, της διακυβέρνησης ή ακόμα και των τεχνικών ζητημάτων, κατέστησαν μεγαλύτερη την αξία των ανδρών και των γυναικών ως ατόμων σύμφωνα με την ως άνω συγκεκριμένη οπτική μας, ή ότι δημιούργησαν κανένα νέο, σταθερού τύπου πολιτισμό, στο πλαίσιο του οποίου προωθούνται οι δυνατότητες του ανθρώπου για ολοκληρωμένη τελειότητα.  Πρόοδος, λοιπόν ; Είναι αλήθεια ότι στις μέρες μας, τουλάχιστον σε όλες τις υψηλώς οργανωμένες (χαρακτηριστικά "σύγχρονες") χώρες, άπαντες, σχεδόν, μπορούν να διαβάζουν και να γράφουν. Όμως, και τι με αυτό ; Η ικανότητα της γραφής και της ανάγνωσης είναι ένα πλεονέκτημα και μάλιστα σημαντικό, δεν αποτελεί, όμως αρετή, είναι ένα εργαλείο και ένα όπλο, ένα μέσο πρός κάποιον σκοπό, κάτι αναμφισβήτητα πολύ χρήσιμο, αλλά όχι αυτοσκοπός. Η τελική αξία της παραπάνω ικανότητας εξαρτάται από τον σκοπό για τον οποίο χρησιμοποιείται. Σήμερα, άραγε, για ποιόν σκοπό την χρησιμοποιούν εν γένει; Οι αναγνώστες για την ευκολία ή την διασκέδαση τους, οι γραφόντες για την διαφήμιση κάποιου προϊόντος ή για τις ανάγκες κάποιας ηθικώς απαράδεκτης προπαγάνδας πρός απόκτηση ή διάδοση της ανιδιοτελούς εκείνης γνώσης των λίγων πραγμάτων που αξίζει να γνωρίζει κανείς, είτε προς εύρεση ενός προϋπάρχοντος ( και καταγεγραμμένου) ή σύνθεση ενός νέου εκφραστικού τύπου, ο οποίος να αποδίδει τα λιγοστά εκείνα βαθιά συναισθήματα, που μπορούν να αναβιβάσουν τον άνθρωπο, έτσι ώστε να αποκτήσει την επίγνωση των αιωνίων πραγμάτων, αλλά η συχνότητα του τελευταίου είδους χρήσης δεν υπερβαίνει αυτή των ημερών εκείνων, κατά τις οποίες μόνο ένας στους δέκα χιλιάδες μπορούσε να κατανοήσει τα σύμβολα που χρησιμοποιούσε ο γραπτός λόγος. Γενικά, στις μέρες μας, ο άνδρας και η γυναίκα, τους οποίους η υποχρεωτική δημόσια εκπαίδευση έκανε ικανούς να γράφουν και να διαβάζουν, χρησιμοποιούν την γραφή προκειμένου να μεταδώσουν ( μέσω ενός γράμματος π.χ ) πληροφορίες για προσωπικά τους θέματα σε απόντες φίλους και συγγενείς, να συμπληρώσουν αιτήσεις ( μια από τις παγκοσμίως διαδεδομένες ενασχολήσεις της σύγχρονης, πολιτισμένης ανθρωπότητας ) ή να σημειώσουν, ώστε να μην ξεχάσουν, διάφορα χρήσιμα, αλλά, αλλιώς τριτεύοντα πράγματα, όπως την διεύθυνση ή τον αριθμό τηλεφώνου κάποιου ή την ημερομηνία ενός ραντεβού με την κομμώτρια ή τον οδοντίατρο, ή τον κατάλογο των καθαρών ρούχων που πρέπει να παραλάβουν από το καθαριστήριο, την δε ανάγνωση προκειμένου να "περάσουν την ώρα τους ", καθώς στον χρόνο που τους μένει ελεύθερος μετά τις ώρες της άχαρης εργασίας τους, η λειτουργία, απλώς, του σκέπτεσθαι δεν είναι, πλέον, αρκετής έντασης και ενδιαφέροντος, ώστε να εξυπηρετεί τον παραπάνω σκοπό. Υπάρχουν, επίσης, καθώς γνωρίζουμε, άνθρωποι, των οποίων ολόκληρη η ζωή οδηγήθηκε από ένα βιβλίο, ένα ποίημα, μια απλή φράση, που διάβασαν παλιά, στα παιδικά τους χρόνια, σε μια όμορφη μοίρα, όπως συνέβη με τον Σλήμαν, ο οποίος ξόδεψε αφειδώς σε αρχαιολογικές ανασκαφές τον επί τούτω συσσωρευμένο με υπομονή και σκληρό μόχθο σαράντα ετών πλούτο του χάριν εξ ολοκλήρου της εντύπωσης που του έκανε, όταν ήταν ακόμα μικρό αγόρι, η αθάνατη ιστορία του Τρωικού Πολέμου. Τέτοιου είδους, όμως, άνθρωποι ζούσαν ανέκαθεν, ακόμα και πρίν από την καθιέρωση της υποχρεωτικής δημόσιας εκπαίδευσης, και οι ιστορίες που άκουγαν και θυμούνταν τους ενέπνεαν εξίσου με αυτές που, τώρα πλέον, οι άνθρωποι διαβάζουν. Το όποιο πραγματικό πλεονέκτημα της γενικευμένης ικανότητας για γραφή και ανάγνωση πρέπει να αναζητηθεί αλλού, καθώς δεν έγκειται στην ποιοτική καλυτέρευση είτε των άνω του μέσου όρου ανδρών και γυναικών, είτε των εκατομμυρίων ανθρώπων που γνωρίζουν να γράφουν και να διαβάζουν, παρά μάλλον στην προϊούσα και ταχέως αυξανόμενη διανοητική νωθρότητα των τελευταίων, οι οποίοι καθίστανται, ως εκ τούτου, περισσότερο και όχι λιγότερο εύπιστοι παρά ποτέ, περισσότερο εύκολοι στόχοι εξαπάτησης, περισσότερο διατεθειμένοι να τους καθοδηγούν σαν πρόβατα χωρίς καν την υποψία μιας κάποιας διαμαρτυρίας από μέρους τους, αρκεί οι ανοησίες που θέλει κάποιος να τους ταϊσει, να παρουσιαστούν σε έντυπη μορφή και να φαντάζουν σκοπίμως ως "επιστημονικές". Όσο υψηλότερο είναι το γενικό επίπεδο της ικανότητας του πληθυσμού για γραφή και ανάγνωση, τόσο ευκολότερα είναι για μια κυβέρνηση, η οποία έχει υπό έλεγχο της τον καθημερινό τύπο, το ράδιο και τον εκδοτικό χώρο ( αυτά τα σχεδόν ακαταμάχητα σύγχρονα μέσα επηρεασμού του ανθρώπινου νού ) να κυριαρχεί τόσο επί των μαζών, όσο και επί της λεγόμενης " διανοήσης ", χωρίς καν να κινεί τις υποψίες τους. Στις χώρες εκείνες, όπου επικρατεί ευρέως ο αναλφαβητισμός, αλλά οι άνθρωποι σκέπτονται περισσότερο ενεργά, και οι οποίες κυβερνώνται κατά τον παλαιό αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, ένας προφήτης, άμεσος εκπρόσωπος των Θεών ή των γνήσιων συλλογικών προσδοκιών, μπορούσε πάντοτε να ελπίζει ότι θα ανερχόταν στην θέση μεταξύ της κοσμικής εξουσίας και του λαού. Αυτοί οι ίδιοι οι ιερείς δεν μπορούσαν να είναι ποτέ εντελώς βέβαιοι ότι θα διατηρούσαν το λαό εσαεί πειθήνιο, καθώς αυτός μπορούσε, αν ήθελε ( και κάποιες φορές όντως γινόταν αυτό ), να επιλέξει τα λόγια του προφήτη. Σήμερα που κυριαρχεί η ικανότητα γραφής και ανάγνωσης σε καθολικό επίπεδο, οι πιθανότητες να εμφανιστούν εμπνευσμένοι εκφραστές των άχρονων αληθειών, όπως προφήτες ή ανιδιοτελείς υποστηρικτές καίριων και πρακτικών αλλαγών, είναι ολοένα και λιγότερες, όπως είναι όλο και λιγότερο πιθανό να ευδοκιμήσει η ειλικρινής και πραγματική ελεύθερη σκέψη, η έτοιμη,εν ονόματι μιας υπερανθρώπινης αρχής ή της ταπεινής κοινής λογικής, να αμφισβητήσει τα θεμέλια όλων όσα διδάσκονται επισήμως και είναι κοινώς αποδεκτά.  Επαναλαμβάνουμε ότι είναι πολύ ευκολότερο να υποδουλώσεις ένα λαό που γνωρίζει γραφή και ανάγνωση από έναν που δεν γνωρίζει, όσο και αν αυτό φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, περίεργο, και η υποδούλωση αυτή είναι πολύ περισσότερο πιθανό να αποβεί μόνιμη. Το πραγματικό πλεονέκτημα της καθολικής ικανότητας των ανθρώπων για γραφή και ανάγνωση συνίσταται στην ενίσχυση του στενού ελέγχου των κυβερνώντων επί των ανόητων και πλανηθέντων μαζών. Αυτός, μάλλον είναι και ο λόγος για τον οποίο μας επαναλαμβάνουν διαρκώς και ακαταπαύστως απο την βρεφική μας ακόμα ηλικία και πέρα, τι μεγάλη ωφέλεια είναι "να είσαι εγγράματος ". Η πραγματική, όμως, ωφέλεια είναι η ικανότητα του κάθε ανθρώπου να σκέπτεται για λογαριασμό του, και αυτή ήταν και θα είναι πάντοτε το προνόμιο μιας μειοψηφίας, η οποία κάποτε αναγνωριζόταν ως η εκ φύσεως επίλεκτη κατηγορία ανθρώπων ( ελίτ) και της αποδιδόταν σεβασμός. Σήμερα, η υποχρεωτική μαζική εκπαίδευση μαζί με την ολοένα τυποποιούμενη προς κατανάλωση από " εκπαιδευμένους " εγκεφάλους λογοτεχνία ( εξαίσια σημάδια " προόδου" ) συμβάλλουν, ώστε η μειονότητα αυτή να συρρικνωθεί στο ελάχιστο δυνατό ποσοστό επί του συνολικού πληθυσμού, με την προοπτική της πλήρους εξαλείψεως της. Άραγε, αυτό επιζητεί η ανθρωπότητα ; Εάν ναι, τότε χάνει τον λόγο της ύπαρξής της ( raison d'etre ) και όσο συντομότερα αυτός ο λεγόμενος σημερινός " πολιτισμός " φτάσει στο τέλος του, τόσο το καλύτερο. 'Ο,τι έχουμε αναφέρει παραπάνω σχετικά με την ικανότητα γραφής και ανάγνωσης ισχύει εν πολλοίς και στην περίπτωση των δύο άλλων αιγλών της σύγχρονης δημοκρατίας : της " ελευθερίας του ατόμου " και της ισότητας των ευκαιριών για όλους, αφού η πρώτη είναι ένα ψεύδος, το οποίο καθίσταται ολοένα και περισσότερο δυσοίωνο, καθώς τα δεσμά της υποχρεωτικής εκπαίδευσης τυλίγονται όλο και πιο σφικτά γύρω από το σύνολο του ανθρώπινου είναι, μη αφήνοντας καμιά ελπίδα διαφυγής, ενώ η δεύτερη είναι ένας παραλογισμός.  Το άτομο που ζεί κάτω από τους άτεγκτους κανόνες της σύγχρονης προόδου μπορεί ( ως ένα μεγάλο βαθμό ) να φάει ό,τι επιθυμεί, να παντρευτεί (δυστυχώς! )όποιον επιθυμεί και (θεωρητικά,τουλάχιστον ) να μεταβεί όπου επιθυμεί, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα θέματα, τα οποία υπερβαίνουν τον στενό ατομικό ορίζοντα ( και τα οποία, όπως εμείς θεωρούμε, είναι τα όντως σημαντικά ) εξαναγκάζεται να αποδεχθεί τις πεποιθήσεις, την στάση ζωής, την κλίμακα αξιών και, ως ένα μεγάλο βαθμό, τις πολιτικές απόψεις εκείνες, οι οποίες συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του κραταιού κοινωνικοοικονομικού εκμεταλλευτικού συστήματος στο οποίο ανήκει ( στο οποίο εξαναγκάζεται να ανήκει προκειμένου να μπορέσει να ζήσει ) και του οποίου δεν αποτελεί παρά ένα απλό γρανάζι. Επιπλέον, δε, τούτου, πείθουν το άτομο ότι αποτελεί προνόμιο ο ρόλος του ως γραναζιού μέσα σε ένα τέτοιου είδους μόρφωμα, ότι τα ασήμαντα ζητήματα, στα οποία πιστεύει πως αποφασίζει το ίδιο για τον εαυτό του είναι πράγματι τα πλέον και μόνα όντως σημαντικά, ενώ παράλληλα διδάσκεται να μην εκτιμά την ελευθερία εκείνης της κρίσης, που εντέχνως του αποστερούν, σχετικά με την απώτερη αισθητική, ηθική ή μεταφυσική αλήθεια. Υπάρχει, όμως, και συνέχεια, καθώς, τουλάχιστον όσον αφορά στις δημοκρατικές χώρες, λέγουν, μεν, στο άτομο ότι είναι ελεύθερο απ' όλες τις απόψεις, ότι είναι " ένα και μοναδικό πρόσωπο, υπόλογο σε κανέναν άλλον πέραν της συνειδήσεως του ". Αφού όμως...η "συνείδησή" του και όλο του το είναι έχουν ήδη, μετά από χρόνια μιας ευφυώς προγραμματισμένης εκπαίδευσης που υπέστη, διαμορφωθεί σε τόσο απόλυτη συμφωνία με το ισχύον πρότυπο, ώστε δεν του είναι, πλέον δυνατόν να αντιδράσει διαφορετικά. Τι να μας πει τώρα, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος σχετικά με την "καταπίεση του ατόμου " σε οποιαδήποτε κοινωνία, αρχαία ή σύγχρονη !
Savitri Devi - Η Αστραπή και ο Ήλιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου