''Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη. Εις κοίρανος έστω, εις βασιλεύς ω δώκε Κρόνου παις άγκυλομητέω σκήπτρόν τ΄ ήδε θέμιστας''.
ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ Β΄203-206
Πριν από μερικά χρόνια, είχα αγοράσει σε μια υπαίθρια αγορά την καρτ-ποστάλ που εικονογραφεί τούτο το κείμενο. Φέρει μέρος της φράσεως που ξεστομίζει ο Οδυσσέας, μαζί με ένα «Χαίρε», και την διεύθυνση του παραλήπτη στην οπίσθια όψη. Ούτε χαιρετίσματα άλλα, ούτε κουβέντες. Κάθεται καιρό τώρα στο γραφείο μου. Την κοιτάζω κι αναρωτιέμαι. Τι να ήθελε να επισημάνει ο αποστολέας στον Βιεννέζο παραλήπτη; Και πόσο εκ πρώτης όψεως οξύμωρο το νόημα της φράσης, «δεν είναι καλό να υπάρχει πολυαρχία. Πρέπει να υπάρχει ένας αρχηγός», επάνω στην εικόνα της Ακροπόλεως των Αθηνών, σύμβολο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας;
Ας πάρουμε για λίγο τα μάτια μας από το παρελθόν. Η Ελλάδα είναι ακέφαλη. Ηλίου φαεινότερον. Η Ελλάδα χρειάζεται ηγεσία. Χρειάζεται Έλληνες που δεν θα σκύβουν δουλικά εμπρός στους Βαρβάρους. Χρειάζεται ηγεσία που δεν θα περιορίζεται σε διαπιστώσεις, θεωρίες και ευχολόγια, αλλά θα προτείνει λύσεις εφαρμόσιμες τις οποίες επιπλέον θα είναι έτοιμη να τις υλοποιήσει και να αναλάβει την ευθύνη με παρρησία και γενναιότητα. Αυτό μόνον ένας ηγέτης μπορεί να το κάνει.
Χρειάζεται συσπείρωση των ανθρώπων που ως τώρα βολεύονταν στην αφάνεια, στην ασφάλεια της μέτριας προσπάθειας, στην αδυναμία του συντονισμού, ανθρώπων που μπορούν να προσφέρουν τις γνώσεις, την εμπειρία, τον ενθουσιασμό, την δημιουργικότητά τους, με ένα κίνητρο: την αγάπη για την Πατρίδα. Και με έναν ηγέτη. Γιατί όλες οι καλές προθέσεις έχουν μηδενικό αποτέλεσμα χωρίς την θέληση και την αποφασιστικότητα της υλοποίησης.
Η Ελλάδα δεν έχει ηγέτη. Ούτε καν κοκοράκι. Μόνον κοτούλες, ως έδειξε η ευφυής προβοκατόρισσα του Μαξίμου. “Η συμβουλή μου είναι ότι αν θέλετε να κάνετε ισχυρότερη την Ελλάδα τότε πρέπει να εφαρμόσετε ο, τι έχουμε συμφωνήσει. Μπορούμε απλά να πούμε: “Είναι η εφαρμογή, ανόητε!”, απάντησε ο Γερμανός υπουργός των Εξωτερικών στο αίτημα του επαίτη Έλληνα Πρωθυπουργού, για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη.
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δεν απάντησε. Δεν κατάλαβε από την διερμηνεία, ποια ήταν η εφαρμογή που προφανώς δεν βρισκόταν στο Android κινητό του; Δεν είχε μελετήσει, σκεφτεί, αποφασίσει; Μα και τι να έλεγε, αφού ο ίδιος, και ολόκληρο το μνημονιακό τόξο, -«ευρωπαϊκό» καθώς αποκαλυπτικά το βάφτισε η παλιά δημοσιογραφική καραβάνα Άννα Παναγιωταρέα-, έχουν δηλώσει εθελούσια υποταγή στους υπαλλήλους των χρηματιστηρίων, τις κομπορρημονούσες ύαινες που έχουν παγιδεύσει το θήραμα και ξεκοκαλίζουν την πατρίδα και τον λαό μας. Δέχεται συμβουλές το κοπάδι των άκριτων οπαδών μιας κίβδηλης Ευρώπης, από τις ύαινες. Αυτός είναι ο ρόλος του κ. Τσίπρα, και των ομοίων του.
Πίσω στο 1878. Στην Αθήνα ξεσπούν τα «Πετσωματικά». Η Οικουμενική κυβέρνηση Κουμουνδούρου στην οποία συμμετείχαν όλοι οι σπουδαίοι της εποχής, Τρικούπης, Δεληγεώργης, Ζαΐμης και Δεληγιάννης, είχε λάβει αιματηρά φορολογικά μέτρα. Ο τόπος βοούσε για εκτεταμένες καταχρήσεις των «πετσωμάτων», ήτοι των επιδομάτων τα οποία χορηγούνταν σε οπλαρχηγούς που διενεργούσαν αντάρτικο εναντίον των τούρκων, για την αγορά και επισκευή των τσαρουχιών (από πετσί), των ανδρών τους. Μα, καθώς κάθε εποχή έχει τους δικούς της «πονηρούς πολιτευτές», αντιλαμβάνεται κανείς πώς διεσπαθίζετο το λιγοστό δημόσιο χρήμα της πνιγμένης από τα δανεικά του Αγώνα, Ελλάδος. Μάλιστα, ο Γεώργιος Σουρής αποθανάτισε έναν από τους πολιτικάντηδες τη εποχής στο στιχούργημα «Ο κύριος Πετσωματάς» που παραθέτω.
Όμως, -και κάθε ομοιότητα περιστάσεων και εποχών είναι εκ Τύχης-, αφορμή για την εξέγερση δεν ήταν ούτε η άδικη φορολογία, ούτε τα σκάνδαλα. Ήταν τα εθνικά θέματα. Ήταν η Μακεδονία. Ο λαός ξεσηκώθηκε. Πολιόρκησε και λιθοβόλησε τα σπίτια των πολιτικών, κατευθύνθηκε προς το Παλάτι, και συγκρούστηκε με δυνάμεις του στρατού και της χωροφυλακής, με θύματα εκατέρωθεν. Η σύλληψη δύο ρητόρων και τοπικών οπλαρχηγών που ξεσήκωναν τα πλήθη, πρόσκαιρα έκαναν τον λαό να λιποψυχήσει. Ώσπου, ακούστηκε το χαρμόσυνο άγγελμα πως «ανεβαίνει ο Πειραιάς». Ήταν Ιανουάριος του 1878 όταν βαρκάρηδες και μαουνιέρηδες συγκρούστηκαν με τους στρατιώτες. Με λάβαρο έναν από τους έξι νεκρούς τους, προχώρησαν και ενώθηκαν με τους Αθηναίους που αναθάρρησαν. Η ιαχή «θάνατος στους προδότες» που κυριαρχούσε ως τότε, έδωσε την θέση της στην κραυγή «Ζήτω ο πόλεμος»!
Και πόλεμος κηρύχθηκε, στις 2 Φεβρουαρίου. Ακολούθησε η μακεδονική επανάσταση που κατέγραψε την αντίθεση των Ελλήνων στην επιχειρούμενη προσάρτηση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία, και ξεσηκωμοί στην Θεσσαλία και την Κρήτη, με αίτημα την ένωση με τον εθνικό κορμό. Η απελευθέρωση και η πολυπόθητη ένωση μπορεί να μην ήταν άμεση. Ο ανοργάνωτος πεινασμένος στρατός της οικουμενικής κυβέρνησης σιώπησε εμπρός στους Ρώσους και τους τούρκους που τα βρήκαν με την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, αφήνοντας όμως κολοβή την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μα ποιος ξέρει τι ήθελε να πει ο αποστολέας εκείνης της καρτ-ποστάλ στον παραλήπτη της Βιέννης;
Θαρρώ πως θα συμφωνούσε με τούτη την φράση του Οδυσσέα, από την Οδύσσεια του Ομήρου (ι 31-32) “Ως ουδέν γλύκιον ης πατρίδος ουδέ τοκήων γίγνεται». Εγώ δεν ξέρω να έχω δει κάτι γλυκύτερο απ’ τη γη της πατρίδος.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/einai-h-hgesia-anohte#ixzz3yFLnPBaf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου