Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα Στρατιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών όπου νοσηλευόταν συγγενικό μου πρόσωπο, βρέθηκα να συζητώ με έναν Αξιωματικό, πολεμιστή της μάχης των Οχυρών, ο οποίος επίσης νοσηλευόταν εκεί. Ο λεβέντης Πελοποννήσιος γέρων, με τα διαπεραστικά γαλάζια μάτια, ήταν ο Στάθης Θεοδωρόπουλος, Διοικητής του οχυρού Μαλιάγκα. Του ζήτησα, λοιπόν, και μου διηγήθηκε για να ηχογραφήσω με την άδειά του, τα γεγονότα της γερμανικής εισβολής όπως την έζησε ο ίδιος. Μου διηγήθηκε πώς αρνούνταν να υποχωρήσουν, ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του, παρά τις διαταγές των ανωτέρων τους, μαρτυρία που επιβεβαίωνε και την μαρτυρία του παππού μου, ο οποίος είχε επίσης πολεμήσει στον Ελληνοϊταλικό και Ελληνογερμανικό πόλεμο. Ιδιαίτερα, τόνισε ο πολεμιστής, την στάση των Γερμανών αντιπάλων στο πεδίο της μάχης, και την τιμή που απέδωσαν στους Έλληνες μαχητές, επιτρέποντάς τους να αποχωρήσουν με τα όπλα τους, και παρουσιάζοντάς τους όπλα. «Σπαρτιάτες ήσαν οι υπερασπιστές των οχυρών;» τον ρώτησε ο Γερμανός διοικητής. «Από όλη την Ελλάδα», απάντησε ο Θεοδωρόπουλος. «Όλοι οι Έλληνες πολεμούν σαν Σπαρτιάτες!» θαύμασε ο Γερμανός. Ιδιαιτέρως δε, θυμόταν έναν Γερμανό αξιωματικό, ο οποίος οδηγήθηκε στο γραφείο του, φοβισμένος για την ζωή του, δείχνοντάς του την φωτογραφία της συζύγου και των παιδιών του. «Βρίσκεσαι στην Ελλάδα!» του απάντησε, «ο Έλλην δεν χτυπά αόπλους και ιδίως αιχμαλώτους πολέμου!». Ο Γερμανός ησύχασε και του απήγγειλε στίχους του Ομήρου ως ένδειξη του φιλελληνισμού του. Δυο χρόνια αργότερα, τυχαία συναντήθηκαν Έλληνας και Γερμανός στην κατεχόμενη Αθήνα, εμπρός από το μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού. Ο παρασημοφορημένος, ένστολος Γερμανός, χαιρέτησε τον Έλληνα στρατιωτικά, και τον ρώτησε αν τον θυμάται. Του ανέφερε το όνομα του οχυρού όπου είχε συλληφθεί αιχμάλωτος, και τον συνεχάρη για την ανδρεία του ιδίου και των συμπολεμιστών του. «Μπορώ να σας φανώ χρήσιμος σε κάτι; Οτιδήποτε», ρώτησε τον αδυνατισμένο, κατακτημένο, ηττημένο Έλληνα, ο κατακτητής Γερμανός. «Ναι! Να εγκαταλείψετε την πατρίδα μου!», απάντησε ο Θεοδωρόπουλος. Ο Γερμανός, κάτωχρος, του απάντησε πως, λυπάται, μα εκτελεί διαταγές, και δεν μπορεί να το κάνει αυτό που του ζητά. «Ζητείστε μου οτιδήποτε άλλο», του είπε. «Μόνον αυτό θέλω, τίποτε άλλο!» απάντησε ο Έλληνας αξιωματικός. Σκεφτόμουν, με αφορμή την επέτειο της εποποιίας των Οχυρών Μεταξά, εκείνη την συνάντηση, και ο νους μου περιδιάβαινε ανάμεσα στον Γερμανό που αντιλαμβανόταν και σέβονταν τις έννοιες της Τιμής και της Ανδρείας, και στον Έλληνα που, μπορεί να είχε το κορμί αδυνατισμένο, αλλά είχε το φρόνημα ατσάλινο. Σκεφτόμουν πόσο άλλαξαν από το 1940 έως τώρα και οι Έλληνες και οι Γερμανοί. Πώς συμπεριφέρονται τα άψυχα προϊόντα του Μπολσεβικικού καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, σαν την Κομσομόλα καγκελάριο Μέρκελ, να αποτείνονται με τέτοια ατιμωτική περιφρόνηση στους Έλληνες, οι ίδιοι και οι επίσης μπολσεβίκοι συνέταιροί τους, σαν την Ρουμάνα Επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής της Ε.Ε., Κρετσού. Και πώς σύρονται απαθώς και προθύμως τα επίσης κατασκευάσματα του μαρξιστικού τρόπου σκέψεως, είτε είναι Αριστεροί, είτε είναι «Δεξιοί». Ναι, σκέφτομαι αυτές τις μέρες εκείνον τον λεβέντη των Οχυρών, και το καθεστώς που του εμφύσησε την υπερηφάνεια, το φρόνημα που δεν εξαρτάται από το πορτοφόλι και την κοιλιά, αλλά φύεται μέσα από τα στήθη του, και προεκτείνεται στα όπλα του. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε μέχρι να ξεπλυθεί η ζημιά που προκάλεσε η Σοβιετική στρατιωτική και πνευματική κατοχή στην Ευρώπη. Μα αν έφθασε το Αίμα των Σπαρτιατών ως το 1940, έχω την πίστη, πως απέναντι στους Σταλινικούς οικονομικούς και πνευματικούς δολοφόνους που βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν την ελεύθερη Ελλάδα και την Ευρώπη των Εθνών, θα σταθούν Έλληνες σαν τον Θεοδωρόπουλο που θα τους πουν με λεβεντιά «Εγκαταλείψτε την Πατρίδα μου!»
Ειρήνη Δημοπούλου – Παππά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου